ΕΚΕΙ ΣΤΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ ΤΟ ΝΗΣΙ

Πάντα απ᾽ τον ήλιο φωτισμένοι, ζούνε τις μέρες τους που είναι ίσες με τις νύχτες οι αγαθοί. Και περνούν ζωή με λιγότερα βάσανα· κι ουδ᾽ έχουνε τη γη ν᾽ αναταράσσουν με των χεριών τη ρώμη κι ουδέ να σκίζουν του πελάγου τα νερά για να κερδίζουν τη φτωχική ζωή τους.

Αλλά κ ο ν τ ά στους τιμημένους θεούς όσοι με χαρά τους ό ρ κ ο υ ς κρατούν, αδάκρυτη ύπαρξη περνούν και οι άλλοι βάσανα τραβούν που μήτε να τα βλέπεις. Κι όσοι μπόρεσαν για τ ρ ε ι ς φορές να μείνουν στον έναν και στον άλλον κόσμο, κρατώντας την ψ υ χ ή τους μακριά από κάθε κ α κ ό, του Διός τον δρόμο ακολουθούν και φτάνουν στον Πύργο του Κρόνου.

Εκεί των Μακάρων το νησί αύρες του ωκεανού τριγύρω το δροσίζουν, και χρυσά λουλούδια αστροβολούν, άλλα πάνω στη γη σε δέντρα λαμπερά, κι άλλα νερό τα τρέφει και μ᾽ αυτά πλέκουν γιρλάντες για τα χέρια και στεφάνια με τις σωστές ορμήνιες του Ραδάμανθη.
Αυτόν ο μέγας ο πατέρας μόνιμο πάρεδρο τον έχει, ο σύζυγος της Ρέας που κάθεται στον πιο ψηλό απ᾽ όλους θρόνο.

ΠΙΝΔΑΡΟΣ