Σκοπέω , φροντίζω και τρέχω για το καθημερινό μου πνευματικό ψωμί, με αυτόν τον τρόπο ζω πνευματικά και ενορατικά τον κόσμον.
Άρα πένομαι σημαίνει σκοπέω, ο πόνος είναι η σκέψις, η σκέψις είναι ο πόνος. Άρα ο πόνος είναι η σκέψις του σώματος όπως και η σκέψις είναι ο πόνος του νοός.
Αποδεικνύεται ότι το σώμα είναι συνέχεια του πνεύματος οντικές υποστάσεις και οι δύο, ο πόνος και η σκέψις τα συνδέουν συνεχώς με το μητρικό όν. Εμείς επιβάλλεται να αντιμετωπίζουμε τον πόνο και τη σκέψη ως τρόπους συνεχείας σώματος και πνεύματος, εάν αντιμετωπίσουμε τον πόνο και τη σκέψη ως τρόπους οντικής συνέχειας, της οντικής μας δυνάμεως, τότε η απελευθέρωσίς μας οδηγεί σε επόμενα στάδια εκπληκτικής υπερ-βάσεως.
Για αυτό ο Δίας ταυτίζει τον πόνο και την σκέψη όταν γεννά την Αθηνά Σοφία, διότι το να πονάς είναι να σκέπτεσαι, το να σκέπτεσαι είναι πόνος. Όμως μαθαίνεις με ποιο τρόπο το σώμα σου και το πνεύμα σου ενυπάρχουν στην ακατάπαυστο οντική πορεία.
Γι' αυτό οι πανέξυπνοι μονοθεϊστές περιόρισαν τον πόνο και η μετέπειτα επιστήμη υποσχέθηκε εξάλειψη του πόνου, γι' αυτό και σήμερα ο άνθρωπος επιθυμεί παντελή απουσία του πόνου σε κάθε έκφανση της μηχανικής ζωής του. Διότι οι Έλληνες κινήθηκαν μέσα στον πόνο άρα στην σκέψη.
Ο πόλεμος είναι ο πατήρ των Ελλήνων, το ήξερε ο μέγας Ηράκλειτος ότι μόνον με ένα Τρωϊκό και τιτανομαχία και πελοποννησιακό πόλεμο ο πόνος και η σκέψη θα κινηθούν ώστε οι άνθρωποι οντικά να προχωρήσουν.
Οι μονοθεϊστές υποσχέθηκαν την ειρήνη της δήθεν αγάπης ώστε η απουσία πόνου να φέρει απουσία σκέψης μέσα στο σύμπαν και πλήρη υποταγή στον υποβληθέντα θεό, η επιστήμη ολοκλήρωσε αυτήν την αποχαύνωση, η απουσία πόνου και η πλήρης υποταγή στην επιστήμη έφερε την απουσία σκέψης και προόδου.
Σήμερα για το παραμικρό τρέχουμε στους ιατρούς ενώ ο πόνος είναι ο δικός μου πόνος, η δική μου σωματική σκέψη για το που με κατευθύνουν οι οντικές δυνάμεις που συναποτελούν το σώμα μας, ώστε να κινηθούν οι πνευματικές δυνάμεις της σκέψεώς μου.
Ο άνθρωπος της πόλεως τρέμει τον πόνο διότι δεν σκέπτεται, οι εξουσιαστές του τα δίνουν όλα στο χέρι ώστε χωρίς πόνο και σκέψη άρα και κίνηση να τον ελέγχουν πλήρως.
Γι' αυτό ζούμε και στην εποχή της ήσσονος προσπαθείας, κάθε είδους πόνου είναι ιατρικό γεγονός και όχι δικό μου οντικό θέμα, κάθε είδους σκέψης είναι θέμα μονοθεϊστικής ηθικής η κομματικής και ιδεολογικής πειθαρχίας διότι ο ακινητοποιημένος άνθρωπος δεν πρέπει να πονά, δεν πρέπει λοιπόν να σκέπτεται.
"Ωδίνεις Θεαίτητε διά το μη κενόν αλλά εγκύμων είναι" φωνάζει ο Πλάτων, ο πόνος είναι ο μεγάλος μαιευτήρας του ανθρώπου όπως και η σκέψη είναι η μεγάλη μαία, ο Οδυσσέας και ο Όμηρος επόνεσαν και εσκέφθηκαν μέσα στο όν.
Ας ιδούμε κατά αυτόν τον τρόπο την οντικήν μας συνέχεια, ας σταματήσουμε τη θεοποίηση άλλων και ας συνεχίσουμε την οντική δική μας δυναμική ώστε διά του πόνου και της σκέψης που αυτός γεννά να συνεχίσουμε το οντικόν μας ταξείδιον.
Το άγχος είναι ακριβώς οι φωνές των Πατέρων μας οι οποίες αρίφνητες μας καλούν κοντά τους νοιώθοντας απορία με τους φόβους και την αναβλητικότητά μας.
Βασίλης Μακρυπούλιας Δρ.Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου