Υπάρχουν τέσσερις δυνάμεις, ιδιότητες ή καλύτερα δαίμονες οι οποίοι φρουρούν τον πατέρα θεών και ανθρώπων Ζεύς και τα έργα του. Φρουρούν τους ανθρώπους. Τους δίνονται ως συνοδοί από την γέννηση τους.
Είναι η Ιώκη, η Αλκή, ο Φόβος και η Έριδα. Ποια είναι αυτά τα πνεύματα της φρουράς του Διός;
Ας πάμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι του Μύθου και της ιστορίας μας.Η Ι ώ κ η είναι η θηλυκή προσωποποίηση της επίθεσης, μάχης, άσκησης και της ήττας. Η αρχαία ελληνική λέξη ιώκη είναι μια σπάνια λέξη για το "διωκή" «κατατρόπωση», από το κοινό ρήμα διώκω "κυβερνάω, διώχνω".
Είναι η ορμή που δίνεται στους ανθρώπους με την εντολή του Διός να επιτεθούν, να μπουν στην μάχη και να κατατροπώσουν, να τον εχθρό.
Η προσωποποίηση, ο θηλυκός δαίμων της δυνάμεως στη μάχη είναι η Α λ κ ή.
Ο Διόδωρος Σικελιώτης γράφει ότι είναι θυγατέρα του Ολύμπου και της Κυβέλης. Η ασπίδα της θεάς Αθηνάς, εκτός από το κεφάλι της Μέδουσας, ήταν διακοσμημένη και με τη μορφή της Αλκής.
Η Αλκή είναι η δύναμη που δίνεται στους ανθρώπους να ξεπεράσουν κάθε φόβο τους την στιγμή που μάχονται.
Αν και η δύναμη αυτή γεννά ήρωες, ωστόσο ως άνθρωποι πρώτα ο φόβος είναι συναίσθημα που γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο. Έτσι ήρωας δεν είναι αυτός που δεν φοβήθηκε αλλά αυτός που νίκησε τον φόβο. Έτσι μαζί με τις δύο προηγούμενες δυνάμεις βλέπουμε τον Φόβο να ανήκει στην φρουρά του Δία.
Ο Φ ό β ο ς είναι γιος του Άρη και της Αφροδίτης. Μαζί με τον αδελφό του Δείμο, που ήταν η προσωποποίηση του τρόμου, συνόδευε τον πατέρα του στους πολέμους. Για τον λόγο αυτό του προσφέρονταν θυσίες στα πεδία των μαχών.
Η Λάρνακα του Κυψέλου αναπαριστά σε δύο διαφορετικές μορφές τον Φόβο: με κεφάλι λιονταριού και όμοιο με τον θεό Πάνα. Για τους Σπαρτιάτες το ιερό του Φόβου συνιστούσε σύμβολο πειθαρχίας και συνοχής των στρατιωτικών δυνάμεων.
Στην Ιλιάδα ο Φόβος ως πρόσωπο αναφέρεται στους στίχους Δ 440, Ν 299 και Ο 119. Στον τελευταίο προστάζεται μαζί με τον Δείμο να ζέψει τα άλογα του `Αρη.
Η τέταρτη φρουρός είναι η Έ ρ ι δ α, κόρη της Νυκτός και θεά της ζήλιας, της διχόνοιας, του χάους, του τσακωμού και του καυγά. Κατά άλλους είναι αδελφή τού Άρη. Παριστάνεται συνήθως να κουτσαίνει ή να καμπουριάζει, εκτός όταν σπέρνει τα ζιζάνια, οπότε ομορφαίνει και παίρνει καλό παρουσιαστικό, όπως μας λέει ο Όμηρος στην Ιλιάδα.
Είναι η ορμή που δίνεται στους ανθρώπους με την εντολή του Διός να επιτεθούν, να μπουν στην μάχη και να κατατροπώσουν, να τον εχθρό.
Η προσωποποίηση, ο θηλυκός δαίμων της δυνάμεως στη μάχη είναι η Α λ κ ή.
Ο Διόδωρος Σικελιώτης γράφει ότι είναι θυγατέρα του Ολύμπου και της Κυβέλης. Η ασπίδα της θεάς Αθηνάς, εκτός από το κεφάλι της Μέδουσας, ήταν διακοσμημένη και με τη μορφή της Αλκής.
Η Αλκή είναι η δύναμη που δίνεται στους ανθρώπους να ξεπεράσουν κάθε φόβο τους την στιγμή που μάχονται.
Αν και η δύναμη αυτή γεννά ήρωες, ωστόσο ως άνθρωποι πρώτα ο φόβος είναι συναίσθημα που γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο. Έτσι ήρωας δεν είναι αυτός που δεν φοβήθηκε αλλά αυτός που νίκησε τον φόβο. Έτσι μαζί με τις δύο προηγούμενες δυνάμεις βλέπουμε τον Φόβο να ανήκει στην φρουρά του Δία.
Ο Φ ό β ο ς είναι γιος του Άρη και της Αφροδίτης. Μαζί με τον αδελφό του Δείμο, που ήταν η προσωποποίηση του τρόμου, συνόδευε τον πατέρα του στους πολέμους. Για τον λόγο αυτό του προσφέρονταν θυσίες στα πεδία των μαχών.
Η Λάρνακα του Κυψέλου αναπαριστά σε δύο διαφορετικές μορφές τον Φόβο: με κεφάλι λιονταριού και όμοιο με τον θεό Πάνα. Για τους Σπαρτιάτες το ιερό του Φόβου συνιστούσε σύμβολο πειθαρχίας και συνοχής των στρατιωτικών δυνάμεων.
Στην Ιλιάδα ο Φόβος ως πρόσωπο αναφέρεται στους στίχους Δ 440, Ν 299 και Ο 119. Στον τελευταίο προστάζεται μαζί με τον Δείμο να ζέψει τα άλογα του `Αρη.
Η τέταρτη φρουρός είναι η Έ ρ ι δ α, κόρη της Νυκτός και θεά της ζήλιας, της διχόνοιας, του χάους, του τσακωμού και του καυγά. Κατά άλλους είναι αδελφή τού Άρη. Παριστάνεται συνήθως να κουτσαίνει ή να καμπουριάζει, εκτός όταν σπέρνει τα ζιζάνια, οπότε ομορφαίνει και παίρνει καλό παρουσιαστικό, όπως μας λέει ο Όμηρος στην Ιλιάδα.
◼️ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι φρουροί αυτοί δίνονται ως στοιχεία της φύσης των ανθρώπων. Τους συνοδεύουν σε όλη την διάρκεια της ζωής τους.
Οι μάχες μας είναι καθημερινές (Ιωκη). Οι εχθροί άλλοτε φανεροί και άλλοτε κρυφοί είναι αυτοί που πρέπει να εκδιώξουμε, να κατατροπώσουμε -όπως άλλωστε δείχνει η ετυμολογία της λέξης- και τέλος να κυβερνήσουμε με ήθος και δικαιοσύνη την πλάση γύρω μας και μέσα μας.
Είτε πρόκειται για εχθρούς της πατρίδας είτε για εχθρούς της ψυχής μας, η οποία πάμπολλες φορές πέφτει και ασεβεί, η μάχη είναι καθημερινή και θέλει δύναμη.
Εκεί έρχεται η επόμενη φρουρός και συνοδός μας, η Αλκή.
Η δύναμη, το σθένος να αντιμετωπίσουμε το ακαλλιέργητο και πρωτόγονο και να ωθήσουμε την ύπαρξη μας στις ουράνιες σφαίρες, δίπλα στην κατοικία των θεών, είναι το βασικό όπλο της μάχης. Αν καταφέρουμε να κόψουμε το κεφάλι της Μέδουσας, του επώδυνα φαύλου εαυτού μας, τότε αιτία θα είναι η Αλκή.
Δεν κοσμούσε τυχαία την ασπίδα της θεάς Αθηνάς.
Όμως η πιο ανίκανη ασπίδα για να μας προστατεύσει είναι η ασπίδα του φόβου.
Ο επόμενος φρουρός και συνοδός μας στην ζωή.
Ο Φόβος κυβερνά κάθε κύτταρο μας από την πρώτη μας ανάσα.
Αλλά ο τρόπος να βρεθούμε στο τερματικό σταθμό, αυτό των Ηλυσίων πεδίων, και να στεφανώθουμε ως ήρωες δίπλα στους θεούς είναι η νίκη των φόβων. Γιατί όπως προείπαμε ήρωας είναι αυτός που νίκησε τον φόβο και όχι αυτός που δεν φοβήθηκε.
Η τελευταία συνοδός και φρουρός μας στο πεδίο της μάχης αυτής της ζωής είναι η Έριδα. Η χαοτική κληρονομιά της τιτάνιας φύσης μας που οπότε κοντεύει να φτάσει την θεϊκή της φύση πέφτει στα τάρταρα της ζήλειας, της διχόνοιας, και τέλος της διχοτόμησης μας.
Όταν δεν την ταΐζουμε, όταν ξεριζώνουμε τα ζιζάνια από μέσα μας, ο μύθος λέει πως σταματάει να είναι άσχημη και να κουτσαίνει και γίνεται όμορφη και νέα.
Κάπου εδώ τελειώνει η αναφορά μου και η αποκωδικοποίηση των τεσσάρων φρουρών του Διός.
Οι μύθοι είναι ζωντανοί. Κρύβουν νου αληθείας. Δεν είναι παραμύθια ούτε σενάρια φαντασίας. Είναι οι θεϊκές δυνάμεις που καλούμαστε να ζήσουμε στην διάρκεια του βίου μας. Ζούμε μέσα στους μύθους. Τους γράφουμε κάθε στιγμή.
Έτσι άλλοτε είμαστε ήρωες, νύμφες, πολεμιστές, σειρήνες, δαίμονες, άλλοτε δειλά και κακοποιά πνεύματα, ανάλογα με την μάχη που δίνουμε σε κάθε ηλικία, σε κάθε στάδιο της ζωής μας. Ζούμε την Ιλιάδα, την Οδύσσεια, την Αργοναυτική εκστρατεία, τις Θερμοπύλες και τόσες άλλες μάχες γράφοντας τους μύθους από την αρχή.
Είθε να ξεπλυθούν σύντομα όλα τα ακάθαρτα μας, να δυναμώσουμε και οι φρουροί του Διός με τα δώρα και τις δοκιμασίες τους να μας καταστήσουν ήρωες.
Έρευνα, αρθρογραφία, ερμηνεία των δαιμόνων και συλλογή πληροφοριών έγινε από την Γιώβη Βασιλική.
Οι φρουροί αυτοί δίνονται ως στοιχεία της φύσης των ανθρώπων. Τους συνοδεύουν σε όλη την διάρκεια της ζωής τους.
Οι μάχες μας είναι καθημερινές (Ιωκη). Οι εχθροί άλλοτε φανεροί και άλλοτε κρυφοί είναι αυτοί που πρέπει να εκδιώξουμε, να κατατροπώσουμε -όπως άλλωστε δείχνει η ετυμολογία της λέξης- και τέλος να κυβερνήσουμε με ήθος και δικαιοσύνη την πλάση γύρω μας και μέσα μας.
Είτε πρόκειται για εχθρούς της πατρίδας είτε για εχθρούς της ψυχής μας, η οποία πάμπολλες φορές πέφτει και ασεβεί, η μάχη είναι καθημερινή και θέλει δύναμη.
Εκεί έρχεται η επόμενη φρουρός και συνοδός μας, η Αλκή.
Η δύναμη, το σθένος να αντιμετωπίσουμε το ακαλλιέργητο και πρωτόγονο και να ωθήσουμε την ύπαρξη μας στις ουράνιες σφαίρες, δίπλα στην κατοικία των θεών, είναι το βασικό όπλο της μάχης. Αν καταφέρουμε να κόψουμε το κεφάλι της Μέδουσας, του επώδυνα φαύλου εαυτού μας, τότε αιτία θα είναι η Αλκή.
Δεν κοσμούσε τυχαία την ασπίδα της θεάς Αθηνάς.
Όμως η πιο ανίκανη ασπίδα για να μας προστατεύσει είναι η ασπίδα του φόβου.
Ο επόμενος φρουρός και συνοδός μας στην ζωή.
Ο Φόβος κυβερνά κάθε κύτταρο μας από την πρώτη μας ανάσα.
Αλλά ο τρόπος να βρεθούμε στο τερματικό σταθμό, αυτό των Ηλυσίων πεδίων, και να στεφανώθουμε ως ήρωες δίπλα στους θεούς είναι η νίκη των φόβων. Γιατί όπως προείπαμε ήρωας είναι αυτός που νίκησε τον φόβο και όχι αυτός που δεν φοβήθηκε.
Η τελευταία συνοδός και φρουρός μας στο πεδίο της μάχης αυτής της ζωής είναι η Έριδα. Η χαοτική κληρονομιά της τιτάνιας φύσης μας που οπότε κοντεύει να φτάσει την θεϊκή της φύση πέφτει στα τάρταρα της ζήλειας, της διχόνοιας, και τέλος της διχοτόμησης μας.
Όταν δεν την ταΐζουμε, όταν ξεριζώνουμε τα ζιζάνια από μέσα μας, ο μύθος λέει πως σταματάει να είναι άσχημη και να κουτσαίνει και γίνεται όμορφη και νέα.
Κάπου εδώ τελειώνει η αναφορά μου και η αποκωδικοποίηση των τεσσάρων φρουρών του Διός.
Οι μύθοι είναι ζωντανοί. Κρύβουν νου αληθείας. Δεν είναι παραμύθια ούτε σενάρια φαντασίας. Είναι οι θεϊκές δυνάμεις που καλούμαστε να ζήσουμε στην διάρκεια του βίου μας. Ζούμε μέσα στους μύθους. Τους γράφουμε κάθε στιγμή.
Έτσι άλλοτε είμαστε ήρωες, νύμφες, πολεμιστές, σειρήνες, δαίμονες, άλλοτε δειλά και κακοποιά πνεύματα, ανάλογα με την μάχη που δίνουμε σε κάθε ηλικία, σε κάθε στάδιο της ζωής μας. Ζούμε την Ιλιάδα, την Οδύσσεια, την Αργοναυτική εκστρατεία, τις Θερμοπύλες και τόσες άλλες μάχες γράφοντας τους μύθους από την αρχή.
Είθε να ξεπλυθούν σύντομα όλα τα ακάθαρτα μας, να δυναμώσουμε και οι φρουροί του Διός με τα δώρα και τις δοκιμασίες τους να μας καταστήσουν ήρωες.
Έρευνα, αρθρογραφία, ερμηνεία των δαιμόνων και συλλογή πληροφοριών έγινε από την Γιώβη Βασιλική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου