. . . ΑΝΕΜΟΥ ΨΙΘΥΡΟΙ . . .

Ένα ατελείωτο απόγευμα,
γεμάτο συναισθήματα που με ώθησαν να γίνω ένα ολόκληρο
όχι μοναχά τμήμα ,
να νιώσω πληρότητα μέχρι το άκρο μου ,
όχι μέχρι με του δάχτυλου τον ηλεκτρισμό ,
ένα με την λησμονιά της ανάμνησης μου ,
ένας ατελείωτος χορός
ζωγραφίζοντας με τα χεριά στου ανέμου της πνοής ,
εκεί οπού μέχρι ο ίδιος ζήλευα την αυθορμητοσυνη μου ,
ένας κόσμος ανοίγονταν μπρος μου ,
η ιστορία διαγράφονταν τόσο ζωηρά ,
Ζωηρά συναισθανόμουν το Δάκρυ που κυλούσε από μέσα μου ,
εξαγνισμός , ίαση από το εσώτερο πόθο μου . ..
Ένας πολεμιστής που χάθηκε από ένα χτύπημα ,
αυτός που θα τον ζήλευε η κάθε σπιθαμή σε κάθε Λάμψη της Ακινησίας του ,
αυτός που προπορεύεται
& κόσμους Ανοίγει με την προσταγή του
με την Φαντασία του μοναχά . ..
Στέκι ακίνητος να αφήσει να Δει το λειψό του,
να άνοιξη δηλά το βιβλίο & να πάρει μιλιά το στόμα του . ..
Ενός γεννησιμιού του Δάκρυ που έπεσε είμαι ,
ένας τρυφερός απόγονος της Θέλησης ,
ένας δαμαστής των συναισθημάτων που εγείρουν την κάθε σπίθα των κυττάρων ,
σε πιάνω από το χέρι & μας ταξιδεύω ,
εκεί οπού ο θεός δακρύζει & κόσμους γεννά
τόσο μεγάλη είναι η ιδέα της συγκίνησης του ,
της αίσθηση των κινήσεων του
που η επιλογή του είναι τόσο τρυφερή
ώστε συγκλονίζει το ίδιο του το είναι ,
ένα πυρ αιώνιο ,
ένα Δάκρυ που είναι ανώτερο από το Θεϊκό . ..
Γλυκεία μου μνημοσύνη ,
ποσό σε σέβομαι ,
δεν θέλω να σε σπιλώσω, καθάρια σε θέλω ,
να Λάμπεις Φάρος Αιώνιος,
να σε Ανταμώσω όταν η Θέληση στερέψει,
εδώ στο άλλο Άκρο της απόστασης στέκομαι
& υψώνω τα χεριά μου ,
στις μύτες των ποδιών μου Όρθιος σε Βλέπω & σε Αγγίζω ,
σου ψιθυρίζω δειλά ,
όλο αγάπη στάζει το Βασίλειο μου ,
δεν έχω κάτι στην μνήμη μου παρά εσένα ,
το Αιώνιο Δάκρυ που κύλησε & κόσμους Δημιούργησε . ..