Βακχική γιορτή, που γινόταν στον Ορχομενό της Βοιωτίας, τον Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο.Τα Αγριώνια γιορτάζονταν ανά τριετία από την 23η ως την 26η του μηνός Αγριώνιου,αρχή του έτους των Βοιωτών,στον Ορχομενό. Κατά τον Πλούταρχο, η γιορτή είχε το παρακάτω τυπικό: γυναίκες έτρεχαν στα χωράφια και στα βουνά, αναζητώντας τον Διόνυσο....
Η αναζήτηση του Διόνυσου συνεχιζόταν επί τρεις ημέρες και νύχτες και αφού δεν τον έβρισκαν έλεγε η μία στην άλλη ότι ο θεός κατέφυγε στις μούσες. Ταυτόχρονα, με επικεφαλής τον ιερέα του Διονύσου, καταδίωκαν τις παρθένες που κατάγονταν από το γένος των Μινυών και οι οποίες ήταν συγκεντρωμένες γύρω από τον ναό του θεού. Κατά την έναρξη της εορτής οι ανύπαντρες γυναίκες που καταγόταν από το γένος των Μινυών συναθροίζονταν στο ναό του Διόνυσου.
Ο ιερέας του Διόνυσου υποκρινόμενος έναν από τους Τιτάνες κατεδίωκε τις κόρες.
Τo έθιμο αυτό οφειλόταν σε έναν παλαιότατο μύθο. Κάποτε, σε μια γιορτή του Διονύσου, όλες οι γυναίκες του Ορχομενού πήραν μέρος, εκτός από τις τρεις κόρες του βασιλιά Μινύα, Λευκίππη, Αλκιθόη και Αρσίππη, οι όποιες όχι μόνο περιφρόνησαν το θεό και την λατρεία του αλλά που στο σπίτι τους και ύφαιναν. Ακόμη και όταν εμφανίστηκε σε αυτές ο θεός και τις προέτρεψε να μετέχουν στην γιορτή του αυτές δεν συμμορφώθηκαν.
Επειδή δεν υπάκουσαν στο κάλεσμα της χαράς, της ζωής και του κεφιού που βρίσκονται στην δικαιοδοσία του Διόνυσου, που δεν ανέχεται ανθρώπους σκυθρωπούς, ανέραστους, μίζερους και αρνητές της Ζωής αυτός τις τιμώρησε σκληρά.κάνοντάς τις να τρελαθούν και να θέλουν να φάνε ανθρώπινο κρέας.
Τις θάμπωσε με τις μεταμορφώσεις του. Έγινε διαδοχικά Ταύρος, Λιοντάρι, Λεοπάρδαλη, ενώ από τους ορθοστάτες του αργαλειού να ρέει γάλα και νέκταρ.
Έβαλαν μάλιστα κλήρο ποιο από τα παιδιά τους θα φάνε και ο κλήρος έπεσε στον Ίππασο, τον γιο της Λευκίππης. Έπειτα από την ανίερη αυτή πράξη, κατέφυγαν στα βουνά, όπου μαινόμενες επιδίδονταν στη βακχική λατρεία. Από τότε οι παρθένες του οίκου των Μινυών λέγονταν Ολοαί ή Ολείαι (εξολοθρευτές). Αλλά και οι άντρες της ίδιας οικογένειας ταπεινώνονταν στη γιορτή, γιατί έπρεπε να την παρακολουθούν, βρώμικοι και κουρελιασμένοι, χωρίς να μπορούν να επέμβουν για να σώσουν τις γυναίκες της φυλής τους.
Όλα τα χρόνια που τελούνταν η γιορτή αυτά είχαν συμβολικό χαρακτήρα και η καταδίωξη των Μινύων ήταν προσποιητή.
Υπάρχει ένα συμβάν κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, την εποχή που έζησε ο Πλούταρχος (περίπου 50 - 120 μχ), όπου ένας ιερέας με όνομα Ζώιλος σκότωσε με τσεκούρι μία παρθένα (παρασυρόμενος προφανώς από την καταγωγή του ως ρωμαίος πολίτης, την οποία εποχή υπήρχαν ανθρωποθυσίες στο Κολλοσαίο με την πάλη των ανθρώπων με τα λιοντάρια ή τις μονομαχίες) την οποία πρόφτασε στην καταδίωξη και επειδή ήταν κάτι μη αποδεκτό για την αρχαία γιορτή, επικρίθηκε από τους Ρωμαίους και απαγόρευσαν την πράξη αυτή, καθώς και την γιορτή.
Λέγεται μάλιστα πως ο ιερέας αρρώστησε και πέθανε αμέσως μετά τον φόνο και η οικογένεια του αποκλείσθηκε από την ιεροσύνη.
Μετά την καταδίωξη επέστρεφαν στην πόλη όπου την τέταρτη νύκτα καθόντουσαν σε συμπόσιο και διασκέδαζαν λύνοντας αινίγματα και γρίφους.
Τα Αγρώνια γιορτάζονταν και στην Θήβα, την Κρήτη και τη Λέσβο
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου