Ορφικός ύμνος Νυκτός

Την Νύκτα θα τραγουδήσω, 
την μητέρα των θεών και των ανθρώπων. 
Η Νύξ έγέννησε τα πάντα, 
δια τούτο ας της δώσωμεν και το όνομα Κύπρις. 
Ακουσε με μακαρία θεά, 
πού έχεις σκοτεινή λάμψιν και φέγγεις με τα αστέρια 
συ χαίρεσαι εις την ησυχίαν και εις την ηρεμίαν πού φέρει πολύν ύπνον...

Εισαι ή χαρά, ευχάριστη, αγαπάς τα ολονύκτια γλέντια, 
ώ μητέρα των Ονείρων συ κάνεις να λησμονούν τις φροντίδες 
και τους παρέχεις ωραίαν άνάπαυσιν άπο τους κόπους, 
διότι τους δίνεις τον ύπνον, και είσαι φίλη όλων, 
και οδηγείς τους Ιππους και λάμπεις κατά την νύκτα.
Είσαι ημιτελής, γηινη 
και η ίδια πάλιν είσαι ουρανία περιστρέφεσαι κυκλικώς 
και παίζεις με τα θηράματα πού πλανώνται εις τον Αέρα.
Εσύ στέλλεις το φως εις τα υποκάτω από την γήν 
και πάλιν φέγγεις εις τον Άδήν 
διότι τα πάντα κυβερνά ή ακαταμάχητος ανάγκη.
Αλλά τώρα ώ μακάρια πολυευτυχισμένη Νύχτα, 
πού είσαι εις όλους περιπόθητη και καταδεκτική 
εισάκουσε την ικετευτικήν φωνήν των λόγων μου
και έλα με ευμενή διάθεσιν και δίωξε τους νυκτερινούς φόβους.

Νύκτα θεῶν γενέτειραν ἀείσομαι ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν. {Νὺξ γένεσις πάντων, ἣν καὶ Κύπριν καλέσωμεν} κλῦθι, μάκαιρα θεά, κυαναυγής, ἀστεροφεγγής, ἡσυχίηι χαίρουσα καὶ ἠρεμίηι πολυύπνωι, εὐφροσύνη, τερπνή, φιλοπάννυχε, μῆτερ ὀνείρων, ληθομέριμν᾽  ἀγαθή τε  πόνων ἀνάπαυσιν ἔχουσα, ὑπνοδότειρα, φίλη πάντων, ἐλάσιππε,  νυχαυγής, ἡμιτελής, χθονία ἠδ᾽ οὐρανία πάλιν αὐτή, ἐγκυκλία, παίκτειρα διώγμασιν ἠεροφοίτοις, ἣ φάος ἐκπέμπεις ὑπὸ νέρτερα καὶ πάλι φεύγεις εἰς Ἀίδην· δεινὴ γὰρ ἀνάγκη πάντα κρατύνει. νῦν σε, μάκαιρα, <καλ>ῶ, πολυόλβιε, πᾶσι ποθεινή, εὐάντητε, κλύουσα ἱκετηρίδα φωνὴν ἔλθοις εὐμενέουσα, φόβους δ᾽ ἀπόπεμπε νυχαυγεῖς.