Ο περιούσιος λαγός του θεού.

"Υπάρχουν πολλά είδη ναρκωτικών. Και ο λόγος είναι πως ο άνθρωπος έχει ανάγκη ένα πρόσχημα για να αποστασιοποιείται από την κοινωνική μιζέρια. Αν σε μπέρδεψα αναγνώστη μου είναι γιατί τα πιο σκληρά ναρκωτικά δεν χρειάζονται παρά μόνο τα μάτια σου ή τα αυτιά σου. 

Και βέβαια έχει να κάνει με το πώς αποκαλούν οι πρεζάκηδες την πρέζα. Παραμύθα. 

Δεν είναι τυχαία η λέξη και μέσα σ’ αυτόν τον χώρο (όπως και στους περισσότερους) τίποτα δεν είναι τυχαίο. 
Αλλά ας αφήσουμε τους μικρούς κύκλους αρρώστων και ας πάμε στο μεγάλο κύκλο που καλείται «Έθνος». Δεν υπάρχει τίποτα πιο αρρωστημένο από έναν αλαζόνα λαό...

Και βέβαια σ’ αυτό συμβάλουν τόσο η εξουσία που κυβερνά όσο και η εξουσία που χειραγωγεί. 

Οι πρώτοι ασθενείς είναι ιστορικά σαν έθνος οι Εβραίοι. 

Ναι σοφέ λαγέ μου, ο καλύτερος τρόπος χειραγώγησης της μάζας είναι ο μονοθεϊσμός (όχι ότι δεν υπάρχουν και άλλοι ίσως λιγότερο αποτελεσματικοί). 

Αυτό ήταν μια ανάγκη που προέκυψε από την ταλαιπωρία που τράβηξε αυτός ο τότε νομαδικός λαός. Για να επιβιώσεις σε μια ομάδα που περνά δύσκολα πρέπει να νιώσεις «μοναδικός» σαν τον Θεό που πιστεύεις. 

Βέβαια επειδή οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και τα στρατηγικά σημεία είναι ευσεβής πόθος του κάθε κατακτητή, το δύσμοιρο έθνος έφαγε πολύ ταλαιπωρία από τις τότε υπερδυνάμεις. Αυτό γέννησε ένα σκληροπυρηνικό έθνος δομημένο στον ένα Θεό και στην μία άποψη που εξασφάλιζε την κοινωνική συνοχή στα πέρατα του κόσμου. Έτσι ο τελευταίος αδυσώπητος κατακτητής (οι Ρωμαίοι) διασκόρπισαν τους κατά τα’ άλλα ήσυχους  νομάδες στα πέρατα της Ευρώπης μεταδίδοντας και την ασθένεια του περιούσιου Λαγού. 

Και επειδή ένα τυραννικό καθεστώς όπως η αυτοκρατορία έχει την τάση της σύνθλιψης και της διάλυσης καθώς και την ανάγκη της σωτηρίας από τους βαρβάρους (Αττίλας, Καρλομάγνος) οι δυτικές λατινικές επαρχίες διασπάστηκαν σε αυτόνομα κράτη έχοντας την μόλυνση του θεϊκά ευνοούμενου στα σπλάχνα τους (το σημερινό τραπεζικό σύστημα). 

Δεν είναι τυχαίο αν αναλογιστούμε πως το τότε επάγγελμα των μετοίκων συνήθως ήταν  τραπεζίτης (σήμερα θα τους λέγαμε τοκογλύφους για να τους διαχωρίσουμε από τους σπεσιαλίστες του είδους που είναι αυτοί που ζαλίζουν τους μισούς συμπατριώτες μας με τους τηλεφωνικούς εκβιασμούς τύπου «πληρώστε»). Στην χώρα μας τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Βγάζαμε ότι βγάζαμε μια χρονική περίοδο και μετά αράζαμε τον υπόλοιπο χρόνο φιλοσοφώντας ανάλογα με το μορφωτικό μας επίπεδο. Οι πολλοί θεοί (και κατά συνέπεια ιδέες που είχαμε) άλλοτε μας ευνοούσαν και άλλοτε μας χαντάκωναν. Οι μάχες μεταξύ των πόλεων ήταν σαν τους καυγάδες που γίνονται ακόμα και στις μέρες μας για την θέση παρκαρίσματος. 

Άρα χίλιοι καλοί χωρούσανε αρκεί να μην μας πατούσε κανένας τον κάλο. Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε το γόνιμο έδαφος για οποιασδήποτε μορφής απολυταρχία. Πολλοί θεοί πολλές απόψεις από αυτές που διαχωρίζουν το μυαλό του ανθρώπου απ’ αυτό του χιμπατζή. Έλα όμως που είχαμε τότε τον ίδιο κατακτητή με τον περιούσιο Λαγό του Ιεχωβά;  Και όταν ένας κατακτητής βρίσκει κάτι πιο απολυταρχικό στις επαρχίες τρέχει να το εφαρμόσει παντού.  

Έτσι αρχίσαμε να εθιζόμαστε στο ναρκωτικό με την βία. Κάτι σφαγές όσων δεν πίστευαν από τον Θεοδόσιο κάτι η παρακμή από Ίωνες, Δωριείς, Αιολείς και λοιπά φύλα γίναμε ρωμαίοι. Και επειδή το καθ’ εαυτόν ιουδαϊκό θρήσκευμα είναι λίγο βάρβαρο (περιτομές, νηστείες τιμωρίες) γίναμε χριστιανοί που είναι το ίδιο αλλά με λιγότερα λιπαρά (κάτι σαν τα προϊόντα διαίτης να φανταστείτε).  

Βέβαια ο πολυθεϊσμός κρατήθηκε (αν δείτε την εικόνα του Αγίου Χριστόφορου θα καταλάβετε τι εννοώ) αλλά το πρόβλημα είναι ότι και εμείς αρχίσαμε να την ψωνίζουμε. Μια κοινωνία που σαν αρχή της είχε την ανεκτικότητα (ο Ηλίας με το τατουάζ σβάστικα στην αρχαιότητα θα ήταν λίπασμα για τα χωράφια) διαγράψαμε το εμπορικό μας πνεύμα (το πήραν βέβαια επάξια άλλοι) και αρχίσαμε να γινόμαστε κάτοχοι τυρόπιτας εντός κρανιακής κοιλότητας. 

Ο Ιεχωβάς διέγραψε τον προηγούμενο περιούσιο λαγό και τώρα πια είμαστε εμείς γιατί οι άλλοι σταύρωσαν τον γιο του (για τις περαιτέρω σεξουαλικές διαστροφές δεν αναφέρομαι γιατί μετά δεν θα έχω τι να γράψω στις επόμενες φορές). Αυτό μετέτρεψε τους κακομοίρηδες τους ιουδαίους σαν εγκληματίες στην λαϊκή παράδοση (το κάψιμο του Ιούδα) θαρρείς και οι εγκληματίες να κατάγονται από συγκεκριμένη χώρα.

 Έτσι από την όρθια στάση που είχαμε (ακόμα και μέχρι την μικρασιατική καταστροφή) αρχίσαμε να γινόμαστε εγωκεντρικά πιθηκοειδή που ζητάνε τον κόσμο όλο χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας. 

Αρχίσαμε να ξεπουλάμε τα πάντα γιατί όταν «είσαι κάτι» δεν έχεις κανέναν λόγο να γίνεις «κάτι άλλο». 

 Η παρακμή μας έφτασε στο απροχώρητο όταν γίναμε πολιτικά πειραματόζωα για μεσαιωνικές μεθόδους μετά την δεκαετία του '80. Ο ξεπεσμός άρχισε βέβαια νωρίτερα αλλά θέλαμε το σύστημα του ανύπαρκτου Σοσιαλισμού για να γίνουμε οι απόλυτοι ξεφτίλες. 

Δικαιώνοντας τον Μακιαβέλι ως προς την προβλεψιμότητα της μάζας πέσαμε για τριάντα χρόνια στο ψητό.Όποιος έλεγε πως όλο αυτό είναι μια παγίδα ήταν γραφικός και κοινωνικά απομονωμένος. 
Το τραγουδάκι «τα βλαχαδερά» του Νικόλα του Άσημου περιγράφει την ταμπελοποιημένη «δήθεν» κοινωνία μας. Σαν περιούσιος λαγός του Θεού τις τελευταίες του μέρες τις ζει με πολύ μεγάλη δυσκολία. Μετά το φαγοπότι ήρθε ο λογαριασμός. 

Οι λίγοι ηθικοί που έμειναν σιώπησαν σεβόμενοι το δράμα των ανεύθυνων. 

Αλλά τελικά το πιο δύσκολο είναι να είσαι περιούσιος άνθρωπος.  

Πάψτε το λοιπόν να πορδολογείτε διαδικτυακά ή στον δρόμο και γυρίστε τις πλάτες σας στο μέλλον που σας ετοιμάζουν.  Αν νομίζετε ότι με επαναστατικά πυροτεχνήματα θα σωθείτε είστε γελασμένοι. 

Ο γείτονας σας έχει ανάγκη την καλημέρα σας. 

Αλλιώς θα χαρείτε την τελευταία καληνύχτα σας."