"Βέβαια δεν ξέρετε με σιγουριά ότι δεν θα είμαι τίποτα πια, όταν φύγω από την ανθρώπινη ζωή, επειδή ούτε μέχρι τώρα βλέπατε την ψυχή μου, αλλά όμως πιστεύατε πως υπάρχει, βλέποντας τις πράξεις της.
Δεν ξέρετε ακόμα τι φόβους προξενούν στους άδικους φονιάδες οι ψυχές των σκοτωμένων και τι εκδίκηση ρίχνουν πάνω στους ασεβείς ανθρώπους;
Νομίζετε μήπως ότι θα διαρκούσαν ακόμα οι τιμές που προσφέρουμε στους πεθαμένους, αν η ψυχή δεν είχε καμία δύναμη;
Καθόλου, παιδιά μου, δεν πίστεψα ποτέ μου πως η ψυχή ζει μόνο όσο βρίσκεται στο θνητό σώμα, ενώ όταν χωριστεί από αυτό πεθαίνει.
Βλέπω, άλλωστε, ότι και τα θνητά σώματα ζουν όσο βρίσκεται μέσα τους η ψυχή.
Ούτε πιστεύω πως η ψυχή θα γίνει άφρων όταν χωριστεί από το άφρον σώμα. Όταν όμως ο νους βγει από το σώμα ανόθευτος και καθαρός, τότε, όπως είναι φυσικό, γίνεται και κατ' εξοχήν φρόνιμος.
Όταν ο άνθρωπος αποσυντίθεται είναι φανερό πως κάθε τμήμα του καταλήγει στο όμοιο του εκτός από την ψυχή.
Μόνη αυτή δεν είναι ορατή, ούτε όταν είναι παρούσα, ούτε όταν φεύγει.
Να ξέρετε, (...) ότι τίποτα από τα ανθρώπινα πράγματα δεν είναι πιο κοντινό στον θάνατο από ό,τι ο ύπνος.
Τότε φαίνεται η ανθρώπινη ψυχή πως είναι θεϊκή και τότε μπορεί να προβλέψει κάτι από τα μελλούμενα. Τότε, άλλωστε, όπως φαίνεται ελευθερώνεται κυρίως.
Αν λοιπόν αυτά έτσι συμβαίνουν, όπως πιστεύω, και η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα, τότε σεβόμενοι την ψυχή μου να κάνετε αυτά που σας παρακαλώ.
Αν δεν είναι έτσι και η ψυχή μένει στο σώμα και πεθαίνει μαζί με αυτό, τότε σεβόμενοι τους θεούς που είναι αιώνιοι, παντεπόπτες, παντοδύναμοι και διατηρούν την ευταξία τούτη όλων των πραγμάτων αιώνια αναλλοίωτοι, σταθερή και απερίγραπτη χάρη στην ωραιότητα και το μέγεθός της να αποφύγετε να σκεφτείτε και να κάνετε οτιδήποτε ασεβές και ανόσιο".
Ξενοφώντος "Κύρου Παιδεία", Η', VII, 17 - 22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου