Η στρουθοκάμηλος τρέχει πιο γρήγορα από το όποιο άλογο, μα ακόμη χώνει το κεφάλι της βαριά μέσα στη βαριά γης: έτσι είναι που μοιάζει κι ο άνθρωπος, αυτός που δε μπορεί ακόμη να πετάξει.
Λέει πως η γης κι η ζωή είναι βαριές: κι έτσι είναι που το θέλει το Πνεύμα της Βαρύτητας!
Μα αυτός που θέλει να γίνει ανάλαφρος και πουλί, πρέπει ν' αγαπά τον εαυτό του, - έτσι διδάσκωΕγώ.
Όχι με την αγάπη του άρρωστου και του αρρωστημένου, βέβαια: γιατί μ' αυτούς ακόμη κι η αγάπη του εαυτού τους βρωμά!
Πρέπει να μάθει κανένας ν' αγαπά τον εαυτό του με μια ξεκάθαρη κι αγνή αγάπη, όλο υγεία, έτσι που να μπορεί ν' αντέχει τον εαυτό του και να μη τριγυρνά εδώ κι εκεί γκρινιάζοντας, - έτσι διδάσκω Εγώ.
Τα τέτοια τριγυρίσματα κι οι γκρίνιες αποκαλούν τον εαυτό τους «Αγάπη του πλησίον»: με τέτοια λόγια ειπώθηκαν ως τώρα τα πιο μεγάλα ψέματα κι υποκρισίες, κι ιδιαίτερα απ' αυτούς που ήταν οι πιο καταπιεστικοί με όλους.
Κι αληθινά σας λέω, το να μάθεις ν' αγαπάς τον εαυτό σου, δεν είναι μια εντολή του σήμερα ή του αύριο. Πιότερο είν' αυτή η τέχνη, η πιο λεπτή, η πιο θεία, η πιο υπέρτατη κι η πιο υπομονετική απ' όλες.
Γιατί όλα της τα υπάρχοντα είναι καλά κρυμμένα απ' αυτόν που τα κατέχει· κι απ' όλα τα χρυσωρυχεία το δικό της είναι το τελευταίο που θα σκαφτεί, - για όλο αυτό αιτία είναι το Πνεύμα της Βαρύτητας.
Από την κούνια κιόλας μας φορτώνουν με βαριές λέξεις κι αξίες: και τούτο το προικιό τ' αποκαλούν «Καλό» και «Κακό».
Και είναι που για χάρη του μας συγχωρούν τ' ότι είμαστε ζωντανοί.
Κι εμείς υποφέρουμε πειθαρχικά αυτό που μας δόθηκε, και το σηκώνουμε σκληρά στους ώμους πάνω σ' απόκρημνα βουνά! Κι όταν ιδρώνουμε μας λένε: «Ναι, η ζωή είναι σκληρή να την αντέξεις!» Αλλά μόνο ο άνθρωπος είναι σκληρός να τον αντέξεις!
Κι αυτό γιατί κουβαλά πολλά ξένα πράγματα πάνω στους ώμους του. Σαν την καμήλα, γονατίζει κι αφήνεται να τον φορτώνουν."
Φρίντριχ Νίτσε (Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα) [Μ3, Για το Πνεύμα της Βαρύτητας, 2]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου