Η Α λ η κ τ ώ θεωρείται μία από τις τρεις Ερινύες. Ο αριθμός των Ερινύων δεν είναι ακριβής. Ο Όμηρος δεν γνωρίζει αριθμό αυτών, ο Αισχύλος εισάγει ολόκληρο χορό Ερινύων, αντίθετα ο Ευριπίδης σ΄ ένα δράμα του αναφέρει τρεις, με ονόματα που έδωσαν μεταγενέστεροι όπως ο Βιργίλιος που επίσης αναγνωρίζει τρεις. Η Αληκτώ αναφέρεται επίσης στη Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση) ως μία από τις τρεις Ερινύες.
Ή γραφόμενο ως ΑΛΥΚΤΌΣ< ἀλυκ , θ. του ρήματος ΑΛΎΣΣΩ. Από το τελευταίο ρήμα προκύπτουν λέξεις όπως το ΑΛΎΩ, που έχει πάμπολλες ερμηνείες όπως, αυτός που βρίσκεται σε βαθιά ταραχή, ο αναστατωμένος ή λυπημένος, ο εκτός εαυτού, αυτός που γκρινιάζει, δυσφορεί και δυσανασχετεί.
Με το ρήμα ΑΛΥΩ συνδέονται ετυμολογικά επίσης και οι ρηματικοί τύποι: ἀλυστάζω (συνώνυμο του ἀλύω) και ἀλυσταίνω «ασθενώ», από όπου και ο τύπος ἀλυσθαίνω (πιθ. με επίδραση της λέξης ἀσθενής). Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε πως Αλυκτώ είναι:
Η ατελείωτη - άλυκτη οργή, είναι- φέρει την ασθένεια.
Η Αληκτώ είναι η Ερινύα με την αποστολή της τιμωρίας των ηθικών εγκλημάτων, όπως ο θυμός, ειδικά αν στρέφονται εναντίον άλλων ανθρώπων.
Η εξουσία της είναι παρόμοια με της Νέμεσης, με τη διαφορά ότι η εξουσία της τελευταίας είναι να τιμωρεί εγκλήματα εναντίον των θεών.
Η Αληκτώ είναι ένδειξη φθοράς η οποία ουδέποτε εγκατέλειψε τους βροτούς. Οι άνθρωποι, σκεπασμένοι από τα πέπλα των παθών τους, δεν καταπραΰνονται, οργίζονται και θορυβούν αδύναμοι να θυμηθούν το θνητό και εφήμερο της ύπαρξης τους.
Η Αληκτώ κατοικεί μέσα μας και αλυχτομανεί κάθε φορά που θεωρούμε πως η αδικία δεν ανήκει σε μία σειρά όπου η ειμαρμένη ή η θεία τάξη έχει επιβάλει, αλλά πως προέρχεται από κάτι ολότελα ξένο προς εμάς. "Γαυγίζουμε σαν τα σκυλιά", όπως έλεγε και ο θείος Πλούταρχος.
Είθε να μετατρέψουμε την Ερινύα Αληκτώ σε ευμενίδα, και να ανταμώσουμε μόνο με αυτά που έχουν θεία ροή μέσα τους!
Γιώβη Βασιλική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου