Ας αρχίσουμε αυτή τη εργασία μας αναφέροντας ένα αυτονόητο επιχείρημα σχετικά πάντα με το θέμα μας: Το να αποκαλεί κανείς τους θεούς των Ελλήνων ανήθικους αποτελεί απλά λογικό λάθος και παραλογισμό, διότι προσάπτει στις θείες οντότητες των Πατέρων μας μία έννοια ανύπαρκτη κατά την εποχή όπου παρεδόθη το Ολύμπιον Πάνθεον. Ομοιάζει η όλη ιστορία σαν να ισχυριζόμαστε ότι οι Έλληνες ήταν υποανάπτυκτοι επειδή δεν είχαν κινητά τηλέφωνα. Κανείς και τίποτε δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί σε σχέση με κάτι το οποίο εμφανίσθηκε πολύ μετέπειτα. Εξάλλου και η ηθική των μονοθεϊστών μεταβάλλεται εάν θυμηθούμε τις δύο γυναίκες του Αβραάμ κάτι που έπειτα στην καινή διαθήκη απετέλεσε αμαρτία.
Μετά ειδικά την Κριτική του Πρακτικού λόγου του Καντίου γνωρίζουμε ότι η ηθική προέρχεται μέσα από την αντίστοιχο γνωσιολογία. Η Ηθική εμφανίσθηκε εκεί όπου καθιερώθηκε η ιδέα η οποία νοητικοποιώντας το Όλον, προχώρησε στην ίδρυση μιας μικράς φύσεως εντός του ανθρωπίνου μυαλού, αυτή η φύσις όμως προσπελαύνεται μόνον μέσα από συνεπείς πράξεις οι οποίες λόγω του έθους της επαναλήψεως ονομάσθηκε ηθική. Γι αυτόν τον πολύ απλό λόγο ο χριστιανισμός στηρίχθηκε στην ηθική.
Ο Σωκράτης νοητικοποιώντας το όλον αντικατέστησε την πραγματική φύση των προσωκρατικών με τη νομιναλιστική φύση του Πλάτωνος εντός του μυαλού. Από εκεί ξεπήδησαν οι αρετές και οι ιδέες του καλού και του ωραίου. Ο Αριστοτέλης προσέφερε στο χριστιανισμό μέσα από τα Μεταφυσικά το ξεχωριστό υποκείμενο ως μορφή και ιδέα. Το επόμενο βήμα ήταν εύκολο για τους χριστιανούς και την αποθεωτική ηθική τους. Έχοντας ο άνθρωπος εντός του μυαλού του τον κόσμο και την πορεία του εαυτού του ως νοητική πορεία σύμφωνα με τις επιταγές του θεού εντός αυτού του κόσμου δεν είχε πλέον να σκεφθεί τίποτε παρά μόνο να πράττει όσα επιτάσσει στον ήδη προδιαγεγραμμένο δρόμο του θεού αυτός ο θεός, η μετεξέλιξη του πρώτου κινούντος ακινήτου του Αριστοτέλους. Ενώπιον του θεού γεννάται το μέγεθος της πραγματικότητος και ο άνθρωπος κρίνεται μέσα από τις πραγματικές πράξεις οι οποίες απέκτησαν το όνομα της ηθικής. Ολίγοι έχουν κατανοήσει ότι ο Αριστοτέλης αποτελεί με τη θεωρία του περί της ουσίας (Μεταφυσικά , βιβλίον Ζ) το όριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο ενορατικό πρόσωπο. Ο Αριστοτέλης ουσιοποιώντας το κάθε υποκείμενο αποδέχθηκε ότι ο Οδυσσέας δεν αποτελεί ποιητικό συμπαντικό υποκείμενο, ο Δίας δεν αποτελεί ενορατική αντανάκλαση των συμπαντικών δυνάμεων, αλλά πραγματικό υποκείμενο το οποίο ελέγχεται από το πραγματικό υποκείμενο Θεός μόνο διά της φυλακής της επαναλαμβανομένης και ντετερμινιστικά καθοριζομένης πράξης της ηθικής.
Αυτό εξάλλου το σημείο αποτελεί και το διαχωριστικό σημείο ανάμεσα στον αν-ηθικό Πρωταγόρα και το δήθεν ηθικό Σωκράτη. Ισχυριζόμενος ο μέγας σοφιστής ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέτρο του παντός αρνήθηκε να δώσει τη χροιά του προσδιοριζομένου και του συγκεκριμένου και του καθοριζομένου στον άνθρωπο και στις πράξεις του, μη δεχόμενος να διαχωρίσει δυαλιστικά τα όρια ανάμεσα στο νου και στην πράξη.
Ο Δίας δεν είναι βέβαια ανήθικος διότι πρώτα η βροχή συνουσιάζεται με το χώμα και προκαλεί τη βλάστηση και έπειτα η κοσμική δύναμις του Διός συνουσιάζεται με την Ήρα τη ρέουσα πορεία της ζωής και προκαλεί τις λοιπές κοσμικές δυνάμεις όπως τη νεότητα της Ήβης. Δεν διαχωρίζεται η πραγματικότητς του σύμπαντος ως δύναμις, δεν μετατρέπεται σε εσωτερική νόηση η οποία δέχεται όλα όσα συμβαίνουν ως ιδέα προκειμένου να γεννηθεί η ανθρώπινη πράξη επί της ιδέας και όχι επί των συμπαντικών αν-ιδεατών δυνάμεων. Αυτό είναι και το κομβικό σημείο το οποίο αποδεικνύει ότι οι θεοί των Ελλήνων είναι πέρα από τα μετέπειτα καλούπια της ηθικής.
Ο Σωκράτης σε αντίθεση με τον Πρωταγόρα εσωτερικοποιεί οριστικά και επαγωγικά το σύμπαν ως ιδέα του ωραίου και του καλού. Ο άνθρωπος πλέον δεν ζει σε σχέση με τις δυνάμεις του σύμπαντος αλλά σε σχέση πώς έχει ιδεατά περάσει στο μυαλό του τις δυνάμεις του σύμπαντος. Τώρα πλέον ο άνθρωπος νοιώθει ότι χώρεσε στο νου του όλο το σύμπαν. Την πρώτη συνέπεια μας την έδωσε ο ίδιος ο Σωκράτης πίνοντας το κώνειο. Ο άνθρωπος ένοιωσε τόσο δυνατός ώστε διεχώρισε τον εαυτό του από την οντολογική φύση του Ηρακλείτου, και προσδιορίσθηκε με ό,τι έβαλε στο μυαλό του. Γι αυτό ό Δίας αρνήθηκε να κρατήσει την Αθηνά εντός της κεφαλής του θέλοντας να αποδείξει ότι όλα είναι σε σχέση με το πραγματικό και δυναμικό σύμπαν, δίνοντας σάρκα και οστά στη σοφία Αθηνά.
Προσδιοριζόμενος ο άνθρωπος όμως με ό,τι σωκρατικά έθεσε στο νου του ξέχασε τον κόσμο ως δυναμική οντολογική συμπαντική συνέχεια και νοιώθοντας άρχοντας επί της γης καθόρισε τρόπους εξωτερικοποίησης των ιδεών θεσπίζοντας την ηθική. Ο χριστιανικός θεός (όλη αυτή η κίνηση ολοκληρώθηκε μέσα από την Παύλειο θεολογία του ενυποστάτου) αποκομμένος από το σύμπαν ως ρέουσα οντολογική παράμετρος του Ήδη υπάρχοντος με ένα τρόπο επέβαλε τις ιδέες του, μετατρέποντάς τις σε ηθικές πράξεις. Το σύμπαν ως τέτοιο δεν γνωρίζει την αμαρτία, ο θεός όμως έχοντας αποκομμένα από το σύμπαν εντός του νοός του την ιδέα του καλού εύκολα την μετεξελίσσει σε ηθική περί του καλού.
Όλα αυτά όμως δεν υπάρχουν στον αιώνιο κόσμο των Ολυμπίων θεών.
Εκεί συζητούμε ότι πραγματικότητα είναι η ύπαρξις των κοσμικών δυνάμεων οι οποίες προσφέρονται μέσα από αντίστοιχες ανθρώπινες και φυσικές εικόνες, δεν είναι πραγματικότητα αυτό που θεωρήθηκε πραγματικότητα στο χριστιανισμό, ότι προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η Ιδέα του θεού και των εντολών του αποκτούν σάρκα και οστά οι άνθρωποι και οι πράξεις τους. Καμία σχέση οι πράξεις των ανθώπων στη χριστιανική εποχή με τις πράξεις των θεών στον Όμηρο και στον Ησίοδο. Αυτό είναι και το κομβικό σημείο το οποίο δυστυχώς ελάχιστα έχει αναλυθεί.
Οι συνουσίες του Διός είναι η επαφή και η πορεία και η ολοκλήρωση των κοσμικών δυνάμεων – η βροχή, ο κεραυνός, η βλάστηση, η μυσταγωγία της αναπαραγωγικής ζωής - οι οποίες ταξιθετούνται κάτω από την ετικέτα Δίας προκειμένου οι άνθρωποι αντανακλαστικά και ενορατικά να δουν κομμάτι του ευρυτέρου συμπαντικού εαυτού τους επί του Όντος.
Οι συνουσίες του αμαρτωλού χριστιανού είναι οι πράξεις ενός απομονωμένου υποκειμένου από τον ευρύτερο οντολογικό κόσμο ο οποίος επειδή προσέδωσε στη συνουσία και στις λοιπές πράξεις αυτό το αντιοντολογικό περιεχόμενο το το τόσο συμπαντικά αποκομμένο και ενάντια στις εντολές του θεού φυσικά και θεωρήθηκε ως ανήθικο.Όμως οι πράξεις των Ολυμπίων θεών είναι οι πράξεις των αιωνίων κοσμικών δυνάμεων της βροχής και του χιονιού και του ηφαιστείου οι οποίες προσφέρονται κατά ανθρώπινο τρόπο προκειμένου να καταδείξουν ότι ο άνθρωπος αποτελεί συνέχεια του συμπαντικού τρόπου πορείας και ολοκλήρωσης.
Σε συνέχεια λοιπόν του παραπάνω συμπεράσματός μας καταλήγουμε στα εξής:
Οι μονοθεϊστές περιχωρώντας το σύμπαν ως ιδέα εντός του θείου νοός και όχι ως συμβαίνουσα κοσμική πορεία, εικονικά είδαν τον κόσμο στο νου του θεού, μεταφέροντας τον άνθρωπο στο μικρόκοσμο της γης και σχετίζοντας τις πράξεις του όχι με τις ευρύτερες κοσμικές δυνάμεις αλλά με τις μικροσχέσεις με τους άλλους, φυσικά σε αυτό το μικροπλαίσιο όπου όλα αποκτούν συγκεκριμένη ηθική σημασία η συνουσία δεν συμβολίζει την επαφήτου ουρανού με τη γη (Ρέα και Κρόνος) αλλά τις σχέσεις αυτού και του άλλου ανθρώπου (εντός γάμου (ηθικό) εκτός γάμου (ανήθικο).
Οι Έλληνες αρνούμενοι να πράξουν αυτό το πράγμα συνέχισαν να αντιμετωπίζουν τον κόσμο και τον άνθρωπο ως αλληλοσυνέχεια, ως ρέουσες κοσμικές δυνάμεις εξάντλησης της μεγίστης οντικής δυνάμεως.
Ο άνδρας είναι η άρρεν δύναμις όπως και η γυνή θήλεια συμπαντική δύναμις, όσο ανήθικο είναι το συμπαντικό συνταίριασμα αυτών των κοσμικών δυνάμεων οι οποίες προκαλούν το σύμπαν άλλο τόσο ανήθικο είναι να τις προβάλλουν οι Έλληνες με το προσωπείο του Διός και των λοιπών θεών, προβάλλοντας τις ζωοποιητικές λειτουργίες τους επί του φυτικού και ανθρωπίνου και ζωϊκού βασιλείου εννοώντας ότι όλα είναι συνταίριασμα των συμπαντικών αρρένων και θηλειών δυνάμεων.
Όλα συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα , ίδια με διαφορετικό τρόπο εξάντλησης της μιας δυνάμεως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι δυνάμεις του ενός επιπέδου είναι αμαρτία και του άλλου όχι. Όσο αμαρτία είναι ο έρωτας ΄του Ηλίου με το φυτικό βασίλειο άλλο τόσο είναι ανήθικο και η συνουσία του Διός με θήλειες υπάρξεις.
Οι Θεοί λοιπόν του Ολύμπου αντιπροσωπεύουν όπως και οι άνθρωποι πραγματικές συμπαντικές δυνάμεις μη αποκομμένες από τη συμπαντική ολοκλήρωση. Μετά τον Όμηρο γνωρίζουμε ότι οι Πατέρες μας έβλεπαν το σύμπαν ως κάτι το ενιαίο. Οι Θεοί τους δεν ήταν κάτι το απόμακρο αλλά αποτελούσαν κομμάτι της συμπαντικής δυνάμεως που έτρεφε και τον άνθρωπο. Τι πιο φυσιολογικό οι δυνάμεις του Όλου να ενώσουν όλα τα συμπαντικά μεγέθη πέρα από τις έννοιες της ηθικής ή μη-ηθικής. Ο κεραυνός εισχωρεί στη γη ως ενέργεια, ο άνθρωπος ενώνεται με τη γυνή, το κενό ανάμεσα στον κεραυνό και τον άνθρωπο δεν το καλύπτει κάποιος απομακρυσμένος χριστιανικός θεός, αλλά μία ενδιάμεση δύναμη (όμοια δυναμικά και συμπαντικά και με τον κεραυνό και τον άνθρωπο) ο Δίας ο οποίος δια της επαφής του με θήλειες δυνάμεις ολοκληρώνει τον πίνακα ενεργειώντου όλου.
Διότι οι Ολύμπιοι θεοί είναι οι ενδιάμεσες συμπαντικές δυνάμεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στις κοσμικές απρόσωπες δυνάμεις, οι Ολύμπιοι θεοί έχουν τη δύναμη των κοσμικών δυνάμεων αλλά το προσωπείο και τον τρόπο των ανθρώπων προκειμένου να ενώσουν όλα τα κομμάτια του όλου, μη δημιουργώντας κενά γνώσης και απραξίας στο όλον. Οι Ολύμπιοι λοιπόν θεοί αποτελούν πρεσβευτές της ισχυράς ηθικής του σύμπαντος ως ενιαίας και συνεχώς εξελισσομένης δυνάμεως, αντιληπτής από ελαχίστους.
Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ.Φιλοσοφίας
Αυτό εξάλλου το σημείο αποτελεί και το διαχωριστικό σημείο ανάμεσα στον αν-ηθικό Πρωταγόρα και το δήθεν ηθικό Σωκράτη. Ισχυριζόμενος ο μέγας σοφιστής ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέτρο του παντός αρνήθηκε να δώσει τη χροιά του προσδιοριζομένου και του συγκεκριμένου και του καθοριζομένου στον άνθρωπο και στις πράξεις του, μη δεχόμενος να διαχωρίσει δυαλιστικά τα όρια ανάμεσα στο νου και στην πράξη.
Ο Δίας δεν είναι βέβαια ανήθικος διότι πρώτα η βροχή συνουσιάζεται με το χώμα και προκαλεί τη βλάστηση και έπειτα η κοσμική δύναμις του Διός συνουσιάζεται με την Ήρα τη ρέουσα πορεία της ζωής και προκαλεί τις λοιπές κοσμικές δυνάμεις όπως τη νεότητα της Ήβης. Δεν διαχωρίζεται η πραγματικότητς του σύμπαντος ως δύναμις, δεν μετατρέπεται σε εσωτερική νόηση η οποία δέχεται όλα όσα συμβαίνουν ως ιδέα προκειμένου να γεννηθεί η ανθρώπινη πράξη επί της ιδέας και όχι επί των συμπαντικών αν-ιδεατών δυνάμεων. Αυτό είναι και το κομβικό σημείο το οποίο αποδεικνύει ότι οι θεοί των Ελλήνων είναι πέρα από τα μετέπειτα καλούπια της ηθικής.
Ο Σωκράτης σε αντίθεση με τον Πρωταγόρα εσωτερικοποιεί οριστικά και επαγωγικά το σύμπαν ως ιδέα του ωραίου και του καλού. Ο άνθρωπος πλέον δεν ζει σε σχέση με τις δυνάμεις του σύμπαντος αλλά σε σχέση πώς έχει ιδεατά περάσει στο μυαλό του τις δυνάμεις του σύμπαντος. Τώρα πλέον ο άνθρωπος νοιώθει ότι χώρεσε στο νου του όλο το σύμπαν. Την πρώτη συνέπεια μας την έδωσε ο ίδιος ο Σωκράτης πίνοντας το κώνειο. Ο άνθρωπος ένοιωσε τόσο δυνατός ώστε διεχώρισε τον εαυτό του από την οντολογική φύση του Ηρακλείτου, και προσδιορίσθηκε με ό,τι έβαλε στο μυαλό του. Γι αυτό ό Δίας αρνήθηκε να κρατήσει την Αθηνά εντός της κεφαλής του θέλοντας να αποδείξει ότι όλα είναι σε σχέση με το πραγματικό και δυναμικό σύμπαν, δίνοντας σάρκα και οστά στη σοφία Αθηνά.
Προσδιοριζόμενος ο άνθρωπος όμως με ό,τι σωκρατικά έθεσε στο νου του ξέχασε τον κόσμο ως δυναμική οντολογική συμπαντική συνέχεια και νοιώθοντας άρχοντας επί της γης καθόρισε τρόπους εξωτερικοποίησης των ιδεών θεσπίζοντας την ηθική. Ο χριστιανικός θεός (όλη αυτή η κίνηση ολοκληρώθηκε μέσα από την Παύλειο θεολογία του ενυποστάτου) αποκομμένος από το σύμπαν ως ρέουσα οντολογική παράμετρος του Ήδη υπάρχοντος με ένα τρόπο επέβαλε τις ιδέες του, μετατρέποντάς τις σε ηθικές πράξεις. Το σύμπαν ως τέτοιο δεν γνωρίζει την αμαρτία, ο θεός όμως έχοντας αποκομμένα από το σύμπαν εντός του νοός του την ιδέα του καλού εύκολα την μετεξελίσσει σε ηθική περί του καλού.
Εκεί συζητούμε ότι πραγματικότητα είναι η ύπαρξις των κοσμικών δυνάμεων οι οποίες προσφέρονται μέσα από αντίστοιχες ανθρώπινες και φυσικές εικόνες, δεν είναι πραγματικότητα αυτό που θεωρήθηκε πραγματικότητα στο χριστιανισμό, ότι προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η Ιδέα του θεού και των εντολών του αποκτούν σάρκα και οστά οι άνθρωποι και οι πράξεις τους. Καμία σχέση οι πράξεις των ανθώπων στη χριστιανική εποχή με τις πράξεις των θεών στον Όμηρο και στον Ησίοδο. Αυτό είναι και το κομβικό σημείο το οποίο δυστυχώς ελάχιστα έχει αναλυθεί.
Οι συνουσίες του Διός είναι η επαφή και η πορεία και η ολοκλήρωση των κοσμικών δυνάμεων – η βροχή, ο κεραυνός, η βλάστηση, η μυσταγωγία της αναπαραγωγικής ζωής - οι οποίες ταξιθετούνται κάτω από την ετικέτα Δίας προκειμένου οι άνθρωποι αντανακλαστικά και ενορατικά να δουν κομμάτι του ευρυτέρου συμπαντικού εαυτού τους επί του Όντος.
Οι συνουσίες του αμαρτωλού χριστιανού είναι οι πράξεις ενός απομονωμένου υποκειμένου από τον ευρύτερο οντολογικό κόσμο ο οποίος επειδή προσέδωσε στη συνουσία και στις λοιπές πράξεις αυτό το αντιοντολογικό περιεχόμενο το το τόσο συμπαντικά αποκομμένο και ενάντια στις εντολές του θεού φυσικά και θεωρήθηκε ως ανήθικο.Όμως οι πράξεις των Ολυμπίων θεών είναι οι πράξεις των αιωνίων κοσμικών δυνάμεων της βροχής και του χιονιού και του ηφαιστείου οι οποίες προσφέρονται κατά ανθρώπινο τρόπο προκειμένου να καταδείξουν ότι ο άνθρωπος αποτελεί συνέχεια του συμπαντικού τρόπου πορείας και ολοκλήρωσης.
Σε συνέχεια λοιπόν του παραπάνω συμπεράσματός μας καταλήγουμε στα εξής:
Οι μονοθεϊστές περιχωρώντας το σύμπαν ως ιδέα εντός του θείου νοός και όχι ως συμβαίνουσα κοσμική πορεία, εικονικά είδαν τον κόσμο στο νου του θεού, μεταφέροντας τον άνθρωπο στο μικρόκοσμο της γης και σχετίζοντας τις πράξεις του όχι με τις ευρύτερες κοσμικές δυνάμεις αλλά με τις μικροσχέσεις με τους άλλους, φυσικά σε αυτό το μικροπλαίσιο όπου όλα αποκτούν συγκεκριμένη ηθική σημασία η συνουσία δεν συμβολίζει την επαφήτου ουρανού με τη γη (Ρέα και Κρόνος) αλλά τις σχέσεις αυτού και του άλλου ανθρώπου (εντός γάμου (ηθικό) εκτός γάμου (ανήθικο).
Οι Έλληνες αρνούμενοι να πράξουν αυτό το πράγμα συνέχισαν να αντιμετωπίζουν τον κόσμο και τον άνθρωπο ως αλληλοσυνέχεια, ως ρέουσες κοσμικές δυνάμεις εξάντλησης της μεγίστης οντικής δυνάμεως.
Ο άνδρας είναι η άρρεν δύναμις όπως και η γυνή θήλεια συμπαντική δύναμις, όσο ανήθικο είναι το συμπαντικό συνταίριασμα αυτών των κοσμικών δυνάμεων οι οποίες προκαλούν το σύμπαν άλλο τόσο ανήθικο είναι να τις προβάλλουν οι Έλληνες με το προσωπείο του Διός και των λοιπών θεών, προβάλλοντας τις ζωοποιητικές λειτουργίες τους επί του φυτικού και ανθρωπίνου και ζωϊκού βασιλείου εννοώντας ότι όλα είναι συνταίριασμα των συμπαντικών αρρένων και θηλειών δυνάμεων.
Όλα συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα , ίδια με διαφορετικό τρόπο εξάντλησης της μιας δυνάμεως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι δυνάμεις του ενός επιπέδου είναι αμαρτία και του άλλου όχι. Όσο αμαρτία είναι ο έρωτας ΄του Ηλίου με το φυτικό βασίλειο άλλο τόσο είναι ανήθικο και η συνουσία του Διός με θήλειες υπάρξεις.
Οι Θεοί λοιπόν του Ολύμπου αντιπροσωπεύουν όπως και οι άνθρωποι πραγματικές συμπαντικές δυνάμεις μη αποκομμένες από τη συμπαντική ολοκλήρωση. Μετά τον Όμηρο γνωρίζουμε ότι οι Πατέρες μας έβλεπαν το σύμπαν ως κάτι το ενιαίο. Οι Θεοί τους δεν ήταν κάτι το απόμακρο αλλά αποτελούσαν κομμάτι της συμπαντικής δυνάμεως που έτρεφε και τον άνθρωπο. Τι πιο φυσιολογικό οι δυνάμεις του Όλου να ενώσουν όλα τα συμπαντικά μεγέθη πέρα από τις έννοιες της ηθικής ή μη-ηθικής. Ο κεραυνός εισχωρεί στη γη ως ενέργεια, ο άνθρωπος ενώνεται με τη γυνή, το κενό ανάμεσα στον κεραυνό και τον άνθρωπο δεν το καλύπτει κάποιος απομακρυσμένος χριστιανικός θεός, αλλά μία ενδιάμεση δύναμη (όμοια δυναμικά και συμπαντικά και με τον κεραυνό και τον άνθρωπο) ο Δίας ο οποίος δια της επαφής του με θήλειες δυνάμεις ολοκληρώνει τον πίνακα ενεργειώντου όλου.
Διότι οι Ολύμπιοι θεοί είναι οι ενδιάμεσες συμπαντικές δυνάμεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στις κοσμικές απρόσωπες δυνάμεις, οι Ολύμπιοι θεοί έχουν τη δύναμη των κοσμικών δυνάμεων αλλά το προσωπείο και τον τρόπο των ανθρώπων προκειμένου να ενώσουν όλα τα κομμάτια του όλου, μη δημιουργώντας κενά γνώσης και απραξίας στο όλον. Οι Ολύμπιοι λοιπόν θεοί αποτελούν πρεσβευτές της ισχυράς ηθικής του σύμπαντος ως ενιαίας και συνεχώς εξελισσομένης δυνάμεως, αντιληπτής από ελαχίστους.
Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ.Φιλοσοφίας
Εύγε
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύγε
ΑπάντησηΔιαγραφή