Για να το πετύχει αυτό αναπτύσσει διεξοδικά τις θέσεις του Επίκουρου, τον οποίον και αποθεώνει. Ο Λουκρήτιος αντιπαθούσε και έβλεπε ως αβάσιμη τη δεισιδαιμονία καθώς δεν πίστευε ότι το Σύμπαν κυβερνάται από θεϊκές παρεμβάσεις ή υπερφυσικές δυνάμεις, όπως θεωρούσε η πλειονότητα των ανθρώπων του καιρού του. Ο θάνατος για τον Λουκρήτιο δεν ήταν εγγενώς ούτε καλός ούτε κακός, μόνο μία απόλυτη παύση της ύπαρξης, και ο φόβος του θανάτου δεν ήταν παρά μία προβολή επίγειων, καθημερινών φόβων.
ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΟ:
«Χάμω σερνόταν ή ανθρώπινη ζωή, να την κλαις βλέποντας τη μπρος στα μάτια,
πλακωμένη κάτω από το βάρος μιας θρησκείας, που προβάλλοντας το κεφάλι από τις χώρες τ' ουρανού, απειλούσε τους θνητούς με την τρομερή της όψη...
Οπότε πρώτος, ένας Έλληνας, ένας άνθρωπος, τόλμησε να σηκώσει τα θνητά του μάτια κατεπάνω της και πρώτος να ορθωθεί εμπρός της.
Αυτόν δεν τον κράτησαν θεών παραμύθια ,ούτε κεραυνοί ούτε ουρανός με τ' απειλητικό μουρμουρητό του.
Περίσσια του κέντρισαν της ψυχής το αψύ θάρρος και του άναψαν πιο πολύ τον πόθο, να ξετινάξει πρώτος τις σφιχτές κλειδωνιές της φύσης.
Η ζωντανή ορμή του νου θριάμβευσε.
Διάβηκε πέρα τους φλογισμένους φράχτες του κόσμου, και τ' αμέτρητ’ Όλο το περπάτησε με το νου και τη σκέψη.
Κείθε μας γύρισε νικητής, για να μας διδάξει τι μπορεί να γεννιέται και τι δεν μπορεί, τους νόμους που ορίζουν την κάθε ενέργεια σύμφωνα μ' ατράνταχτους φραγμούς.
Έτσι δαμασμένη η θρησκεία πατιέται με τη σειρά της,
κάτω από τα πόδια κι εμάς η νίκη μας υψώνει στον ουρανό»
ΛΟΥΚΡΗΤΙΟΣ - "Περί της Φύσεως των Όντων" (De rerum natura Ι, 62 – 79, μτφρ. Χ. Θεοδωρίδη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου