Γιατί όπως είπαμε κάθε ανθρώπινη ψυχή, ταγμένη από τη φ ύ σ η έχει θωρήσει τα όντα. Αλλιώς δ ε ν θα έρχονταν σ' αυτήν τη μορφή της ζωής.Μα δεν είναι ε ύ κ ο λ ο στην καθεμιά απ' αυτά εδώ να φέρνει στη θύμησή της εκείνα.
Ούτε σ' όσες για λίγο ε ί δ α ν ε τότε τα ε κ ε ί, ούτε σ' αυτές που έ π ε σ α ν εδώ κάτω και δυστύχησαν, κι έτσι από κάποιες συντροφιές επήραν της αδικίας το δρόμο κι
απολησμόνησαν τα ι ε ρ ά που είδανε τότε.
Μένουν λοιπόν λ ί γ ε ς που έχουνε μέσα τους δυνατή τη θύμηση.
Αυτές λοιπόν όταν ιδούν κάποιο ομοίωμα από τα ε κ ε ί μένουν εκστατικές και δεν κυβερνούνε πια τον εαυτό τους. Μα τι είναι το πάθος που τις βρήκε δεν το ξέρουνε γιατί δεν το ξεχωρίζουνε κ α θ α ρ ά.
Η ομορφιά λαμποκοπούσε τότε στα μάτια μας όταν μαζί με τον πανεύτυχο χορό βλέπαμε το μακάριο όραμα και θέαμα, κι ακολουθώντας εμείς το Δ ί α κι άλλοι άλλους θεούς, ετελετουργούσαμε τη μυσταγωγία που αξίζει να τη λέμε τρισμάκαρη, αυτή που τη γιορτάζαμε όντας εμείς ο λ ά κ ε ρ ο ι κι α ν έ π α φ ο ι απ’όσα κ α κ ά μας περίμεναν ύστερα.
Και μ υ η θ ή κ α μ ε στ’ακέρια κι ολοκάθαρα κι ατρεμόφεγγα και πανεύτυχα οράματα και τα θωρούσαμε μέσα σε φωτοβολιά καθάρια, όντας κ α θ α ρ ο ί κι α μ ό λ υ ν τ ο ι απ’ αυτό που το περιφέρνουμε τώρα μαζί μας και το λέμε σ ώ μ α, κι είμαστε σαν το στρείδι με το όστρακό του δ ε μ έ ν ο ι.
Πλάτων Φαίδρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου