Τότε λέγαμε θάνατο αυτό που τώρα λέμε ζωή, τότε λέγαμε ζωή αυτό που τώρα λέμε θάνατο

Το πλέον αντιπροσωπευτικό της συμπαντικής πορείας μας σχήμα είναι ο κύκλος. Πού θα πάμε όταν "πεθάνουμε;" Μα εκεί από όπου ήλθαμε. Τα θυμούμαστε όλα, απλά δεν έχουμε δραστηριοποιήσει την ύπαρξή μας και ζούμε με ένα απειροελάχιστο των δυνάμεών μας.
Εμείς αυτοφτιαχθήκαμε με το συμπαντικό μυαλό που διαθέτουμε εις την μήτραν της μητρός μας (πριν μας πείσουν ότι μας έφτιαξε κάποιος άλλος). Τεχνηέντως το συμπαντικό Εγώ μας έσπασε σε Θεό και άνθρωπο και μας δόθηκαν ψίχουλα από το οντολογικό Εγώ που μας ανήκει. 

Η Μητέρα μας δεχόταν τη δική μας δημιουργία εντός της κοιλίας της μέσα από το πνεύμα δια του οποίου αργά κατεβαίναμε από τις συμπαντικές δομές στη γη. Όλοι μας μπορούμε να θυμηθούμε αυτό το ανώτερο πνεύμα που μέσα μας έχουμε και να ζήσουμε την ανώτερη ζωή που μας αξίζει χωρίς να σφετερισθούν οι θρησκείες άλλο αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά μας. 

Πρέπει ως άνθρωποι να λάβουμε όσα στο Όν μας ανήκουν. Ενώνοντας τον Εαυτό μας με όσα θεωρούμε ως Θεό, Είναι και Γίγνεσθαι. 

Πονούσαμε και εφοβούμεθα ως πνεύματα τον εγκλεισμό στο σώμα, τον θάνατο της ελευθέρας ψυχής και την απαρχή της ενσωμάτου υπάρξεως. Τώρα φοβούμεθα και πονούμε το θάνατο του σκλάβου σώματος και την απαρχή της ασωμάτου υπάρξεως. Ώστε ο σκοτεινός φιλόσοφος είχε δίκαιο και ο μαθητής του ο Κρατύλος, τίποτε δεν υπάρχει, όλα ρέουν, γι αυτό και δίπλα στο Δημιουργό Δϊα έθεσαν την ρέουσα Ήρα. 

Εάν ιδούμε τον κύκλο της ζωής μας τελείως από έξω θα ιδούμε τη δύναμη του μηδενός, όχι ως τίποτα αλλά ως περιέχουσα τα πάντα ισόρροπη δύναμη. Τότε λέγαμε θάνατο αυτό που τώρα λέμε ζωή, τότε λέγαμε ζωή αυτό που τώρα λέμε θάνατο. Μόνη ονήσιμος λύσις: η πέμπτη ελευθερία του Καζαντζάκη, η απελευθέρωσή μας από την οντολογική έννοια της ελευθερίας και η απαρχή της ά-νοης ζωής αλλά συγχρόνως της εν-δυνατής ζωής, αυτής που ακολουθεί οντολογικές δυνάμεις και όχι σκέψεις.

Βασίλειος Μακρυπούλιας, Δρ. Φιλοσοφίας