Και τούτο είναι η α ν ά μ ν η σ η που έχουμε για κείνα που ε ί δ ε κάποτε η ψ υ χ ή μας, όταν πορεύτηκε μαζί με το θ ε ό κι όταν εσήκωσε τα μάτια της π ά ν ω απ' αυτά που λέμε τώρα πως υπάρχουνε, και ανυψώθηκε εκεί όπου είναι η α λ η θ ι ν ή ο υ σ ί α. Γι αυτό δα όπως της α ξ ί ζ ε ι φτερώνεται μονάχα η ψυχή του φ ι λ ο σ ό φ ο υ. Γιατί είναι πάντα με όλη της δύναμη της μ ν ή μ η ς της κοντά σε κείνα όπου είναι κι ο θ ε ό ς και γι αυτό δα είναι θεός.
Όποιος λοιπόν άνθρωπος δουλεύει ο ρ θ ά μ' αυτές τις θ ύ μ η σ ε ς και προσδέχεται πάντα τέλεια τις μ υ σ τ α γ ω γ ί ε ς, αυτός μονάχα γίνεται πραγματικά τ έ λ ε ι ο ς.
Κι όταν π α ρ α τ ι έ τ α ι από τα ανθρώπινα σπουδάγματα και πάει κοντά στο θ ε ί ο, τότε οι πολλοί κοιτάζουνε βέβαια να τον νουθετήσουνε σα να του είχε σαλέψει, και δε βλέπουν οι πολλοί πως αυτός είναι γ ε μ ά τ ο ς από το θ ε ό.
Πλάτων- Φαίδρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου