ΖΕΥΣ, Η ΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΖΈΕΙ

"Ως Κ ρ ό ν ο να εννοήσεις το Χ ρ ό ν ο και Ρ έ α τη ρ ο ή της υ γ ρ ή ς ουσίας, επειδή ολόκληρη η ύλη μεταφερόμενη στον χρόνο, γέννησε σαν αυγό τον σφαιροειδή ουρανό που περιέχει τα πάντα.

Αυτό κατ’ αρχάς ήταν γεμάτο από τον γόνιμο μυελό, για να μπορεί να γεννήσει τα κάθε λογής στοιχεία και χρώματα, ωστόσο μέσα στη μια ουσία και στο ένα χρώμα εμπεριείχε και την εικόνα της ποικιλομορφίας.
Γιατί, όπως ακριβώς στο γέννημα του παγωνιού ένα φαίνεται ότι είναι το χρώμα του αυγού, αλλά εν δυνάμει έχει μέσα του τα μυριάδες χρώματα εκείνου που πρόκειται να εκκολαφθεί, έτσι το έμψυχο αυγό που γεννήθηκε από την ά π ε ι ρ η ύ λ η, κινούμενο από το υπόστρωμα της ύλης που διαρκώς ρέει, παρουσιάζει κάθε λογής μεταβολές.
Γιατί μέσα στην περιφέρεια του παίρνει μορφή κάτι ζωντανό, α ν δ ρ ό γ υ ν ο, με πρόνοια του θεϊκού πνεύματος που ενυπάρχει σε αυτό, το οποίο ΦΆΝΗ ο Ορφέας αποκαλεί, επειδή , όταν αυτό φανερώθηκε, έλαμψε το σύμπαν από αυτό, καθώς ε κ κ ο λ ά φ θ η κ ε από το φέγγος του διαπρεπέστερου στοιχείου, της φ ω τ ι ά ς στο υγρό.
Και δεν είναι απίστευτο, γιατί και στις πυγολαμπίδες ως σαν παράδειγμα μας χάρισε τη δυνατότητα η φύση να βλέπουμε υγρό φως.
Το π ρ ω τ ο γ έ ν ν η τ ο λοιπόν αβγό, αφού από κάτω θερμάνθηκε από το έμβρυο ον που είχε μέσα του, σπάει, και έπειτα, αφού το έμβρυο έλαβε μορφή, ξεπροβάλει, όπως λέει ο ΟΡΦΈΑΣ: «Μόλις σχίστηκε το κρανίο του ευρύχωρου αβγού».
Και αφού το γέννημα φανερώθηκε με τόσο μεγάλη δύναμη, η σ φ α ί ρ α λαμβάνει αρμονία και αποκτά τάξη, και ο ίδιος σαν στην κορυφή του ουρανού κάθεται και με τρόπο απόρρητο α κ τ ι ν ο β ο λ ε ί την απέραντη αιωνιότητα.
Η γόνιμη ύλη που απέμεινε μέσα στη σφαίρα, καθώς με το πέρασμα μακρού χρονικού διαστήματος η θερμότητα που υπέβοσκε έκαιγε από κάτω μέχρι να φτάσει σε ένα φυσικό σημείο, ΔΙΑΧΏΡΙΣΕ ΤΙΣ ΟΥΣΊΕΣ ΤΩΝ ΠΆΝΤΩΝ.
Το ΚΑΤΏΤΕΡΟ ΜΈΡΟΣ της πρώτα σαν κατακάθι από το βάρος υποχώρησε προς τα κάτω, το οποίο λόγω του η πρώτη ρυπαρή και τραχιά ουσία λένε κατά τρόπο φυσικό πως καταπόθηκε από τον Κρόνο, το χρόνο, λόγω της υποχώρησης της προς τα κάτω.
Μετά το πρώτο βάρους και του πυκνού και μεγάλου πλήθους της ουσίας που αποτελούσε το υπόστρωμα, το ονόμασαν ΠΛΟΎΤΩΝΑ και αποφάνθηκαν πως είναι βασιλιάς του Άδη και των νεκρών.
Αυτή λοιπόν κατακάθι, το νερό που συνέρεε και επέπλευσε πάνω από το πρώτο κατακάθι το είπαν ΠΟΣΕΙΔΏΝΑ.
Το τρίτο που απέμεινε, το πιο καθαρό και κορυφαίο, επειδή ήταν διαυγής φωτιά, το νόμασαν ΖΉΝΑ (Δία) λόγω της φύσης που έζεε (έβραζε) μέσα του. Γιατί, καθώς η φωτιά έχει την τάση να ανεβαίνει προς τα πάνω, δεν καταπόθηκε από τον χρόνο, τον ΚΡΌΝΟ, αλλά, όπως είπα, η πυρώδης ουσία, επειδή ήταν ζωτική και είχε την τάση να ανεβαίνει προς τα πάνω, πέταξε στον ίδιο τον αέρα, ο οποίος είναι και ο ποιος συνετός, λόγω της καθαρότητάς του.
Από την ίδια τη θερμότητα του, λοιπόν, ο ΖΕΥΣ – δηλαδή η ΟΥΣΊΑ ΠΟΥ ΖΕΕΙ – ανέσυρε το λεπτότατο και θείο πνεύμα που είχε απομείνει στο νερό που βρισκόταν κάτω, πνεύμα το αποκάλεσε ΜΉΤΗ.
Μόλις αυτό έφτασε στην κορυφή του ίδιου του αιθέρα και καταπονήθηκε από αυτόν, σαν να αναμείχθηκε το υγρό με το θερμό, δημιούργησε τον ΑΕΙΚΊΝΗΤΟ ΠΑΛΜΌ και γέννησε τη ΣΎΝΕΣΗ, την οποία ονομάζουν ΠΑΛΛΆΔΑ, επειδή πάλλεται".

(ΟΡΦΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ 56, ΤΟΜΟΣ Γ’, ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΑΝΙΚΟΥ ΘΕΟΓΟΝΙΑ, ΚΛΗΜ. ΡΩΜ. ΟΜΙΛ VI 5 – 12)