Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας έχουν κρυφές πλευρές, αυτές είναι που ως πεμπτουσία απομένει και κινεί την ιστορία. Άγνωστη στους πολλούς, γνωστή όμως σε λίγους, οι πολλοί έχουν μάθει να εξηγούν την ιστορία με βάση το καλό και το κακό, τους καλούς και τους κακούς, τις καλές και κακές σκέψεις και πράξεις. Όμως η πραγματική εξήγηση των γεγονότων ευρίσκεται στην ανακάλυψη της μιάς συνεχούς δυνάμεως η οποία ευρίσκεται πίσω από συμβάντα και γεγονότα.
Συνελόντι ειπείν ότι η ανθρωπότητα ένα μεγάλο στόχο υπέστη. Το ρήμα είναι προσεκτικά επιλεγμένο. Να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι έναντι ενός νοός, ψυχής, ύλης, σκοπού και αιτίας. Ο διακαής πόθος της προαιωνίου εξουσίας αυτού του κόσμου αυτή είναι, οι άνθρωποι θα πρέπει να ενωθούν κάτω από μία κοινή σκέψη, πράξη, ιδέα και σκοπό. Αυτών υπολογιζομένων θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τα στάδια της ανθρωπότητας (ας είναι καλά ο Κόμτ). Όλα αυτά τα στάδια ακολούθησαν και αυτό δεν είναι τυχαίο τον ίδιο διαλεκτικό δρόμο, ήταν η μεγάλη ειρήνη η οποία προέκυψε από ένα μεγάλο πόλεμο. Αλλά ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
Το φιλοσοφικό στάδιο της ανθρωπότητας είναι δεδομένο, οι άνθρωποι ξαφνικά «έμαθαν» ότι υπάρχει μία κεντρική ιδέα, αγαθό, έναντι της οποίας είναι όλοι ένα και ενωμένοι και κοινώς προσδιορισμένοι. Αυτή η «φιλοσοφία» όχι τυχαία αποθεώθηκε από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη έπειτα από έναν τρομερό πόλεμο, τον Πελοποννησιακό πόλεμο, ο οποίος για περίπου 30 ολόκληρα χρόνια διέλυσε και κατέστρεψε κάθε έννοια θελογικής και μεταφυσικής αισιοδοξίας στους Έλληνες.
Οι άνθρωποι απέμειναν στη γη και η φιλοσοφία τους έδωσε ένα συνεκτικό δεσμό να αναπληρώσει το χαμένο παράδεισο ενός άλλου θεού ο οποίος εξαφανίσθηκε ως ηθική μέσα από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, η εξάντληση του νέου ιδεατού αγαθού έφθασε στο ύψιστο σημείο του με την παγκοσμιοποίησή του εκ μέρους του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ολίγο πριν οι άνθρωποι είχαν πιστέψει ότι οι κοσμικές δυνάμεις της Φύσης είναι ικανές να τους ενώσουν, επίσης αυτό είχε προκύψει μέσα από ένα άλλο τρομερό πόλεμο τον Τρωϊκό. Αυτός ο πόλεμος άφησε μόνους οντολογικά τους ανθρώπους σε σχέση με τις οντικές δυνάμεις, οι άνθρωποι εκάλυψαν το κενό με τις φυσικές κοσμικές δυνάμεις του σκοπού, του Νόστου, της Μοίρας, της μεγάλης Σοφίας και αιτίας του σύμπαντος, οι οποίες ανεπτύχθησαν μετά τον τρομερό Τρωϊκό πόλεμο.
Και η ιστορία προχωρούσε.
Φτιάχθηκε μία μεγάλη Ρωμαϊκή πολιτεία, ο Καρακάλλας έδωσε το δικαίωμα του πολίτου σε όλους τους κατοίκους της Ρώμης, για πρώτη φορά οι άνθρωποι ένοιωσαν πολίτες μίας μεγάλης Πόλης, της παγκοσμίου Ρώμης. Όμως και αυτό το όνειρο δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ: Εμφανίσθηκε μία θρησκεία η οποία εγέννησε πολλά χριστιανικά και μη παρακλάδια η οποία ένωσε τους ανθρώπους ενώπιον ενός κεντρικού θεού-νοός για πρώτη φορά. Το ζητούμενο είναι να ελέγχονται οι άνθρωποι: Και αυτό όμως προέκυψε μέσα από τους φοβερούς πολέμου της τετρανδρίας του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Και το βυζάντιο ένωσε τους πάντες και τα πάντα υπό το θεό του συντηρώντας ένα καθεστώς συνεχών πολέμων. Οι άνθρωποι όμως έμαθαν ότι είναι ένα ενώπιον του μεγάλου Ενός.
Και τα χρόνια πέρασαν.
Η Πόλις έπεσε και ο χριστιανισμός μεταφέρθηκε στη δύση, η δύση δεν μπόρεσε να καταλάβει τόσο θρησκευτικά τη βυζάντιο όσο το κατάλαβε και το βίωσε πολιτικά. Ήλθε και η βιομηχανική επανάσταση και ξαφνικά οι ενωμένοι ενώπιον του θεού άνθρωποι μέσα από τους απίστευτους θρησκευτικούς πολέμους , μέσα από τους προτεστάντες και τους καθολικούς, κατάλαβαν ότι ούτε και ο επουράνιος χριστιανισμός είναι ασφαλές λιμάνι. Οι άνθρωποι ειδικά με το διαφωτισμό και μετά τους απίστευτους θρησκευτικούς πολέμους έδιωξαν το θεό, τη θρησκευτική εξουσία, περίφημο είναι το κίνημα του ντεϊσμού (ο θεός υπάρχει αλλά είναι τόσο χαμένος στο σύμπαν ώστε δεν ασχολείται με τους ανθρώπους). Το σημείο αυτό είναι όντως πολύ σημαντικό: Οι άνθρωποι μετά τους φοβερούς θρησκευτικούς πολέμους, τα τόσα δόγματα, θεώρησαν ότι είναι μόνοι τους σε αυτόν τον πλανήτη, ειδικά η δύση. Απέμειναν χωρίς θεό, όμως η πολιτική ήλθε να καλύψει το κενό αυτό. Πλέον τα κράτη έφτιαξαν ένα τέλειο πολιτειακό status quo ώστε να ενώσουν έναντι νόμων και συνταγμάτων τους πολίτες αυτού του κόσμου οι οποίοι ήταν τα ορφανά του μονοθεϊσμού. Ο θεός απέκτησε πολιτική μορφή και οι άνθρωποι επίστευαν το ίδιο όπως και τόσες χιλιάδες χρόνια αλλά άλλαξε η μορφή και το αντικείμενο πίστης.
Όμως ήλθαν και άλλοι πόλεμοι, αποικιοκρατίες, αναμορφώσεις πολυποίκιλες του πλανήτου, οι πολιτικοί δεν μπόρεσαν να ενώσουν τους ανθρώπους ενώπιον κάποιου κοινού σκοπού και καλού.
Η επιστήμη ήλθε αρωγός. Η τεχνολογία επίσης.
Οι πόλεις στηρίχθηκαν επάνω στις απίστευτες καταναλωτικές ανακαλύψεις οι οποίες όταν οι άνθρωποι έμειναν υπαρξιακά μόνοι μετά τους δύο τρομερούς παγκοσμίους πολέμους του 20ου αι. έδωσαν νέες φρούδες αλλά νέες ελπίδες για μία δήθεν καλύτερη ζωή.
Όμως και αυτό δεν ήταν αρκετό.
Οι άνθρωποι πρέπει να αλλάζουν το συνεκτικό δεσμό έναντι του οποίου ενώνονται. Σταδιακά καμία εξουσία δεν μπορεί να τους ελέγξει, πρέπει να ανακαλυφθεί εκ της εξουσίας ένας νέος συνεκτικός δεσμός ελέγχου, η υλική εποχή μας θυμίζει το βασιλιά Μίδα, οι άνθρωποι συνεχώς επιθυμούν, διεκδικούν, η τεχνολογία έχει ανοίξει διαδρόμους καθολικής και γρήγορης πληροφόρησης. Σιγά-σιγά οι άνθρωποι μεταφέρουν τον πόλεμο μέσα στις πόλεις. Ενώνονται έναντι του καταναλωτισμού και των δικαιωμάτων που τους δίδονται. Όμως λόγω της τεχνολογίας και της επιστήμης αρχίζει η αυτοαναίρεση της πολιτικής όπως η δύση διεκήρυξε το θάνατο του θεού τώρα σταδιακά η πολιτική παύει να διαμορφώνει ένα κόσμο όπου το κινητό τηλέφωνο και ο υπολογιστής αρχίζουν να αντικαθιστούν τους ανθρώπους άρα και την πολιτική ως γεγονός. Οι άνθρωποι σιγά-σιγά βγαίνουν και θα βγαίνουν στο δρόμο, θα κάνουν πράγματα ώστε να φαίνεται ότι αυτοί κυβερνούν, κάποιοι ενωμένοι τη νύκτα, θα σχεδιάζουν όσα δήθεν διαχωρισμένοι θα παρασύρουν τα πλήθη να πράττουν στο φώς της ημέρας.
Οι άνθρωποι θα θεωρούν ότι πλέον οι πόλεις και τα κράτη υπακούουν στη θέλησή τους.
Όμως πλέον η μία δύναμη ελέγχου του παγκοσμίου ανθρώπου θα λάβει την τελευταία μορφή της, διότι πλέον τα πλήθη θέλουν ένα κοινό συνεκτικό δεσμό. Τώρα θα είναι η ηλεκτρονική ελεγξιμότητα της ηλεκτρονικής εποχής. Τα πλήθη σταδιακά φοβούμενα την επερχομένη αναρχία δεν θα πούνε όχι στη μεγάλη ηλεκτρονική ελεγξιμότητα, στο μεγάλο αδελφό, απογοητευμένα τα πλήθη από όλους και όλα. Θα ζητήσουν το τελευταίο καταφύγιο, τον τελευταίο ηλεκτρονικό ιδεατό θεό ο οποίος όμως είναι τόσο πραγματικός.
Τα πλήθη όταν χορτάσουν από την ψευδαίσθηση ότι βγήκαν στους δρόμους και δήθεν κυβέρνησαν τον κόσμο θα εγκύψουν στην ηλεκτρονική πραγματικότητα.
Εξάλλου η ιστορία το έχει αποδείξει ότι ο συντομότερος δρόμος αλλαγής εξουσίας είναι η Επανάσταση.
Αυτή όμως θα είναι και η τελευταία ψευδαίσθηση, καθαρά γήινη ψευδαίσθηση για όλους.
Μετά θα ακολουθήσει η μεγάλη Αποκατάσταση.
Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ. Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου