Πρώτα γεννήθηκε ο Νους και μετά η νόσος

Πάντα η έννοια μιάς νόσου καθόριζε και την γνωσιακή αλλά και αξιολογική πορεία του πλανήτου. Θα πρέπει βέβαια να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Πρώτα γεννήθηκε ο Νούς και μετά η νόσος. Χωρίς το Νού δεν υπάρχει νόσος. Γι' αυτό και ο θάνατος (τέλος του Νοός) σημαίνει τέλος της νόσου.Η νόσος δεν είναι κάτι άλλο από την υγεία, είναι ένας άλλος τρόπος εξέλιξης της ίδιας δύναμης που κινεί τον άνθρωπο, απλά όταν ο νούς την ελέγχει λέγεται υγεία όταν την χάνει λέγεται νόσος. 

Ο παρών ανθρώπινος πολιτισμός στηρίζεται στην επιλεκτική λήθη και ανάμνηση. 

Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τα μεγαλύτερα κομμάτια της συμπαντικής ιστορίας τους (εποχές άλλης τελείως άλλης οντικής ζωής όπου η οντική δύναμη υπήρχε με άλλους τελείως τρόπους (χωρίς ζωή και θάνατο, χωρίς νόσους και υγιείς καταστάσεις, χωρίς διαχωρισμούς φύλου, χωρίς μορφή και θάνατο, χωρίς ύλη και πνεύμα, μέσα από την αυτοφυή εκτύλιξη της εννοίας του Όντος υπάρχοντος). 

Έχουν θυμηθεί όσα επιλεκτικά μία διαχρονική εξουσία έχει επιλέξει να διασώσει (αυτό το οποίο ονομάζουμε Ελληνικό πολιτισμό είναι ένα απειροελάχιστο κομμάτι από ό,τι μπορούμε να φαντασθούμε ως πράγματι συμπαντικό Ελληνικό πολιτισμό, ολίγοι έχουν σκεφθεί πώς είναι δυνατόν να έχουν παραχθεί τα έπη μέσα από τη σύντομη ιστορία του Ελληνισμού όπως παραδίδεται, τα έπη απαιτούν πολλές χιλιετίες γνώσης και αξιακής επέμβασης). 

Τέλος πάντων κάποια στιγμή λοιπόν κάποιοι νόες απεφάσισαν ότι μπορούν να διαχειρισθούν την παρεχομένη στη διάστασή μας οντική δύναμη όχι πρός οντικόν λόγον αλλά πρός ίδιον καλόν.

Τότε ανακαλύφθηκε η ψυχική νόσος (αμαρτία)(κάποιοι έχουν απαντήσει ότι στις άπειρες οντικές δυνάμεις όλα γίγνονται και αγνοείται η διαχώρισις ανάμεσα σε αμαρτία και ευλογία). 

Άμεσα διαχωρίσθηκε η μονοθεϊστική θεολογία από τον παγανισμό και από ό,τι το απείρως υπερφυσικώς θεωρούμενον ά-θεον αχανώς οντικώς αυτοκινούμενον υπήρχε έως εκείνη τη στιγμή. Έπειτα γεννήθηκε η πνευματική νόσος (άγνοια) (ολίγοι έχουν δώσει την οφειλομένην απάντηση στο Σωκράτη ότι μέσα στο Σύμπαν όλοι είναι πεπαιδευμένοι). Άμεσα διαχωρίσθηκε η παιδεία και η παραγωγή της νέας πεπαιδευμένης διαστασιακής ανθρωπίνης φύσης η οποία σταδιακά ώς ορθολογισμός και εμπειρία εξέχασε τη Μεγάλη Μητέρα Ενορατική φύσιν, ο άνθρωπος προσπαθεί με το μικρό νού και την ελεγχομένη εμπειρία να γνωρίσει όσα το Όν πλουσιοπάροχα αλλά υπό άλλες προϋποθέσεις του προσφέρει.

 Έπειτα ο νούς έφθασε στο τελικό στάδιο (χωρίς το νού αφημένος ο άνθρωπος στο Ήδη υπάρχον τίποτε από όλα αυτά δεν θα υπήρχε παρά μόνον η μία και μόνη Διονυσιακή οντική πορεία). 

Ο νούς τελικά εγέννησε τη σωματική νόσο, άμεσα διαχωρίσθηκε ο άνθρωπος ο οποίος είναι ικανός για τα πάντα στη συμπαντική του πορεία (τέτοιοι παραδίδονται στα Ελευσίνια μυστήρια) από τον άνθρωπο ο οποίος υπόκειται στην επιστήμη και στην τεχνολογία και δεν έχει ζωή πέραν από αυτές στις πόλεις και στους συγχρόνους υλικούς παραδείσους. 

Άρα λοιπόν όταν ο άνθρωπος πείσθηκε ότι είναι αμαρτωλός υποτάχθηκε στην παιδεία του περιορισμένου λόγου που του προσέφεραν και τελικά η τεχνολογία και η επιστήμη αποτελεί το τέλος του αυτού του ταξιδιού και τη λύση του προπατορικού αμαρτήματος, τώρα ο άνθρωπος πλήρως ελεγχόμενος επιστημονικά και τεχνολογικά θα γεννάται ευλογημένος και ευτυχισμένος και πλήρως προσδιορισμένος. 

Οντολογικά όμως αμαρτία είναι η λήθη του όντος παιδεία είναι η εν στιγμή ανάμνησις ότι είμαστε ήδη η επιστήμη και η τεχνολογία είναι απλά μία νοητική λιμνούλα η οποία έχει μαζέψει απειροελάχιστο ύδωρ σε σχέση με ό,τι υπάρχει στο υδάτινο Είναι.

Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ.φιλοσοφίας