Όταν ο φόβος δεν έχει αντίκρισμα την απώλεια.

"Ήρθε η στιγμή να αναφερθώ στην μεγαλύτερη ασθένεια που πέρασε ποτέ από την γη. Ναι άνθρωποι που ζείτε στη κουκκίδα του σύμπαντος που σας δίνει τα πάντα για να ζήσετε. Καμιά ασθένεια δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο ο φόβος. Κι αυτό γιατί είναι γέννημα της ίδιας μας της ζωής. Ο φόβος σαν θεότητα είναι αδερφάκι του έρωτα δηλαδή παιδί του Άρη και της Αφροδίτης. Τι παράξενο άραγε; Γιατί η αρχαιότητα βρήκε μια τόσο εύστοχη σήμανση για ένα τόσο υποχθόνιο συναίσθημα;. Ο πόλεμος με την ομορφιά γεννάνε την δημιουργία με την τροχοπέδη της. Γιατί είναι ένα φρένο σε ότι κάνουμε στην ζωή μας.

 Η παροιμία που λέει «ο φόβος φυλάει τα έρμα» ίσως να εξηγεί λίγο το συγκεκριμένο. Βλέποντας στο δίκτυο τις αντιδράσεις των συνομιλητών μου (όσων έχουν το στοιχειώδες θάρρος) η λέξη «φοβάμαι» είναι κρυμμένη σε κάθε τους πρόταση.
Ναι αγαπητοί μου. Ο φόβος έχει αντικαταστήσει το οξυγόνο που αναπνέουμε.
Μιλώντας με μια φίλη κατάλαβα πολλά στο γιατί ο κόσμος φοβάται. Γιατί η τάση της κοινωνίας είναι να τσακίζει τον δυνατό και όποιον νιώθει δυνατός. Βέβαια το έθεσε με την λογική του φύλλου αλλά αυτό είναι γιατί πολλές φορές η οπτική μας θολώνει από αυτά τα γεγονότα που έρχονται να μας τσακίσουν. Δεν μίλησα βέβαια γιατί πολλές φορές η σιωπή δίνει τον χρόνο του να αναθεωρήσεις την σωστή φράση που κινείται στην λάθος κατεύθυνση. Δεν περιμένω άλλωστε ο κόσμος να κατέχει το αλάθητο μιας και ούτε εγώ το κατέχω αλλά και γιατί οι μόνοι που δεν κάνουν λάθος βρίσκονται κάτω από το χώμα. Δεν μπορείς να ζητάς από τον κουρασμένο να χοροπηδάει επειδή έχεις κέφια.

Στην παρατήρηση που έγινε όμως επισημάνθηκε η γενναιότητα έναντι του φόβου και αυτό είναι ένα σημαντικό ελατήριο για να ερευνήσουμε λίγο πιο βαθιά αυτήν την παρατήρηση. Ο φόβος είναι άμεσα συνδεδεμένος με την απώλεια. Όταν αγωνίζεσαι για να αποκτήσεις αυτό το ελάχιστο που θα εξασφαλίζει την επιβίωση σου, είναι απόλυτα φυσικό να τρέμεις, να ιδρώνεις και να δακρύζεις. Επίσης είναι απόλυτα λογικό να ψάχνεις εχθρούς μέσα στους φίλους όταν σου έχουν περάσει το ότι ανάλογα με το πώς κάνεις την ανάγκη σου, έχεις και μια συγκεκριμένη θέση. Αυτό βέβαια είναι παραμύθι.
Ο κάθε άνθρωπος ορίζεται από κάποια χαρακτηριστικά που δεν μπορούμε να τα κάνουμε συγκεκριμένα γιατί αλλιώς δεν θα ήμασταν όντα αλλά μηχανήματα. Φανταστείτε ότι υπάρχουμε γιατί η βούληση έδεσε με την τύχη για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Απλά σαν φτωχοί συγγενείς των εννοιών που παράγουμε καταδυναστευόμαστε από τα δημιουργήματα μας. Και ένα δημιούργημα μας είναι και ο φόβος. Δεν είναι τυχαίο πως την πρώτη γαλλική επανάσταση την ακολούθησε η οχλοκρατία (ή λαϊκισμός) και η τρομοκρατία. Άρα όταν δεν είμαστε σίγουροι ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια ή όταν αυτήν δεν μπορούμε να την κάνουμε πράξη την θέση της λογικής την παίρνει αυτό το συναίσθημα.

Το άρθρο βέβαια το γράφω σαν άνθρωπος που έχει φοβηθεί πολύ στην ζωή του. Αυτή η μικρή κάψουλα από υδροκυάνιο μου έχει αφήσει πολλές φορές την πικρή της γεύση. Ας μην γελιόμαστε. Όποιος δεν την έχει αισθανθεί είναι η ψεύτης ή ψυχασθενής. Ακόμα και στην χημεία των νεύρων μας υπάρχει η αδρεναλίνη (έχουμε και εθισμένους σ’ αυτήν την ουσία) που επηρεάζει την λογική μας κρίση. Βέβαια όποιος πηδάει μ’ αλεξίπτωτο δεν σημαίνει ότι θα αντιδράσει στο αφεντικό του όταν του πει «σου μειώνω τον μισθό». Άρα ο φόβος είναι πιο ύπουλος απ’ ότι νομίζουμε. Το γεγονός που μόλις είπα δείχνει και τι τον παράγει.

Ναι αγαπητοί μου στις μέρες μας βρήκε καινούργια μητέρα που λέγεται απώλεια.
Σκεφτείτε βέβαια ότι στους καιρούς μας αυτή η κυρία είναι στα πάνω της. Όσοι έζησαν την κατοχή σαν παιδιά έχτισαν την ζωή τους πάνω στον φόβο μην ξαναέρθει. Αυτό το πέρασαν και στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους. Αλλά μετά από μια σύντομη περίοδο «βολέματος» (1981-2004) ο φόβος επιβεβαιώθηκε. Και είναι εύκολα εννοούμενο πως δεν έχει σταθερή μορφή γιατί ήξερε πως πίσω από τον φοβισμένο κρύβεται πάντα η οργή (η γκόμενα που ποτέ δεν μπόρεσε να κυκλοφορήσει μιας και τον θεωρεί παρακατιανό). Αλλά βλέπετε φίλοι μου τον θηλάζει ακόμα η νέα του μητέρα. Και όταν τελειώνει το γάλα της έχει και τις βρεφικές κρέμες (δημοσιογράφους και λοιπές μονάδες καταστολής).
Τώρα θα μου πείτε «εσύ ρε μεγάλε δεν φοβάσαι;». Αν απαντήσω πως «δεν φοβάμαι» σας παρακαλώ να με πείτε «ψεύτη». Αλλά αγαπητοί μου καθισμένος αρκετό καιρό και παρακολουθώντας έναν άνθρωπο που βαρέθηκε την ζωή του κατάλαβα κάτι: Ότι δεν έχω πια να χάσω τίποτα. 
Ένας φίλος μου που έγραφε ας πούμε δέχτηκε κάποτε απειλές για τις ιδέες που εξέθετε. Αλλά η ιδέα όταν την καταπιέζεις ουσιαστικά την κάνεις πιο ισχυρή. Θα μου πείτε «ένα ακόμα πτώμα σε χαντάκι». Ναι αυτό αληθεύει αλλά τα πτώματα στα χαντάκια και οι πολιτικοί κρατούμενοι πάντα κατάφερναν (αφού δεν συνδέονταν με τίποτα ποινικό) να ανατρέπουν τους θρόνους. Και ξέρετε γιατί; Γιατί όταν δεν έχεις να χάσεις τίποτα δεν ελπίζεις σε τίποτα τότε απλά είσαι ελεύθερος. 
Παρατηρώντας τους ανθρώπους που πέθαναν για ένα σκοπό, αυτοί που τους ξεπάστρεψαν τιμωρήθηκαν όχι από την κρατική αλλά από την ηθική δικαιοσύνη. Ο Κρέοντας είχε πιο σκληρή μοίρα από την Αντιγόνη. Ναι φίλοι μου αυτοί που έχουν τον φόβο σαν περίστροφο έχουν την τελευταία σφαίρα για λογαριασμό τους. Μόνο που τους σκοτώνει αργά και βασανιστικά μιας και η συνείδηση είναι πολύ ύπουλο πράγμα. Χτυπά εκεί που δεν το περιμένεις και με τρόπους που δεν φαντάζεσαι. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως κάποια νοσήματα έχουν να κάνουν μ’ αυτά τα επαγγέλματα. Γιατί όσο κενός και να είναι κάποιος η φύση έχει προβλέψει το τι παθαίνεις όταν προκαλείς δυστυχία. Το «μάτι» στον Ιβάν τον τρομερό ήταν μόνο του όπως και το αφεντικό του.

Βλέπεις λοιπόν πως όταν δεν έχεις να χάσεις τότε όσοι σου πήραν ότι έχεις είναι και αυτοί που πρέπει να τρέμουν. Και αν νομίζουν πως με τον πανικό που προκαλούν θα κάτσεις στ’ αυγά σου βιδώνοντας σε σ’ έναν καναπέ ξέρουν  πώς αυτό είναι ένα δίκοπο μαχαίρι που χτυπά και αυτούς. Το ότι καταφέρνουν να σε κάνουν άπορο είναι στο χέρι του. Φτωχό δεν μπορούν να σε κάνουν. Ακόμα και να παρακολουθούν το τι λες μέσω δικτύου, ξέρουν πως αν σου απαγορέψουν αυτόν τον τρόπο θα χάσουν την δυνατότητα και του τι λες και δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν το μέσο που εσύ θα συνεχίσεις να το λες.
Η απαγόρευση των συναθροίσεων ας πούμε όποτε εφαρμόστηκε γέννησε απελευθερωτικά κινήματα. 
Οπότε μη φοβάσαι τίποτα. 
Ότι είναι να χάσεις ή το έχασες ή θα το χάσεις σύντομα."