Κωμωδία. Το άλλο όνομα της Νέμεσης

Αν είχα ένα πράγμα που θα με έκανε περήφανο που ζω σ’ αυτήν την χώρα είναι το γέλιο που βγάζει. Ναι στην Ελλάδα η ζωή είναι σκληρή και αυτό μπορούμε να το δούμε στο ότι ενώ έρχονται πολλοί να ζήσουν λίγοι τα καταφέρνουν τόσο καλά ώστε να προσαρμοστούν. Σε μια «δημοκρατία» άλλωστε που αν εφαρμόζονταν ακριβώς οι πάνω 17000 νόμοι της (η πρώτη χώρα στον κόσμο με τόσους πολλούς νόμους) θα έκανε το κάθε απολυταρχικό καθεστώς να μοιάζει με κατασκήνωση προσκόπων θέλει γερό στομάχι για να γίνει υποφερτή η διαβίωση.
Από την αρχαιότητα λοιπόν αναπτύχθηκε μια τέχνη παυσίπονο για τους πραγματικά «ήρωες» κατοίκους μιας γεωγραφικής περιοχής που το γκρίζο της πέτρας εναλλάσσεται με το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Πίσω από κάθε Έλληνα αναγνώστη μου κρύβεται ένας κωμικός που εναλλάσσεται με ένα πρόσωπο τραγωδίας. Αν και το τραγικό βρίσκεται σε μεγάλη ποσότητα στην ζωή μας έρχεται ο φακός της κωμωδίας να το απομακρύνει και να το κάνει υποφερτό.

Η κωμωδία στην Ελλάδα έβγαλε μεγάλους δασκάλους από τον Αριστοφάνη και τον Μένανδρο, μέχρι τον Σουρή και τον Τσιφόρο στην σύγχρονη Ελλάδα.
Και δεν προχωράω παραπάνω γιατί όπως με κάθε είδος τέχνης ο απολογισμός γίνεται μετά θάνατον. Αλλά ας δούμε γιατί είναι το άλλο όνομα της Νέμεσις.
Η Νέμεση είναι μια θεά που έχει ένα και μόνο καθήκον να τιμωρεί τους δυνατούς που καταχράζονται την δύναμη τους την φοβούνται όλοι οι αρχηγοί, θεοί και «παλικαράδες» παντός τύπου και φύλλου γιατί τους κυνηγάει ανελέητα.
Η Νέμεση είναι αυτή που δίνει το τέλος στην κυριαρχία του καθένα που θα παριστάνει τον «αρχηγό» πάνω στους άλλους. Και βέβαια η αρχή της πτώσης μαντέψτε από πού περνάει; Από την διακωμώδηση.
Ναι φίλοι μου μια εξουσία παύει να είναι εξουσία όταν ο λαουτζίκος αρχίζει και την παίρνει στην πλάκα. Και βέβαια ποτέ μια σοβαρή ηγεσία δε εκτίθεται τόσο ώστε να πέσει θύμα της «κωμωδίας». Αλλά δεν υπάρχουν σοβαρές ηγεσίες. Κανένα σοβαρός άνθρωπος δεν έχει την ανάγκη να εξουσιάσει παρά μόνο τον εαυτό του.
Από την θείτσα που παριστάνει την «νοικοκυρά» μέχρι τον πλανητάρχη, από τον πανεπιστημιακό μέχρι των τηλεοπτικό βιβλιοπώλη, από τον ψιλικατζή με υπάλληλο μέχρι τον εφοπλιστή η σοβαρότητα στα πρόσωπα τους είναι ότι και ο παπουτσωμένος γάτος. Φαντασία.
Αυτό μπορείς να το παρατηρήσεις και στις μέρες μας. Ο κάθε τύπος εξουσιαστή ξεκινά με επιβολή για να καταλήξει στην διακωμώδηση. Κι αυτό γιατί στην κωμωδία δεν υπάρχουν «αυτόκλητοι σωτήρες».
Αναγνώστη μου ο μόνος που μπορεί να σε σώσει είναι ο εαυτός σου αν τα βρεις μαζί του. Ο σκοπός, η βούληση και η μοίρα είναι κάτι που δεν υπόκειται σε νόμους αλλά στην ηθική. 
Όπως οι θρησκείες μιλάνε για την αγάπη σαν να είναι έννοια κι όχι πράξη έτσι και τα τρία που σου είπα δεν είναι παρά τεχνικές για να ζεις εσύ και η κοινότητα σου ευτυχισμένα σε ένα επίπεδο όμως που αυτό να μην γίνεται θηλιά στο λαιμό κανενός.
Γιατί αν συμβεί τότε αρχικά γεννάμε την τραγωδία για να αποστασιοποιηθούμε μετά και να μας σκάσει χαμόγελο η κωμωδία. Ναι φίλε αναγνώστη μου η κωμωδία είναι θεϊκή μιας και είναι ακόμα και πάνω από τους θεούς.
Η Νέμεση έρχεται μόλις αυτό κάνει την πρώτη άτοπη ενέργεια. Και το ατόπημα είναι πάντα προϊόν της αλαζονείας είτε των πολλών ή των λίγων. Γι αυτό ακόμα και εσύ χωρίς να το θες (όπως κι εγώ) γίνεσαι αντικείμενο που κάποια στιγμή θα προκαλέσει γέλιο. Το πώς θα αντιδράσεις είναι που σε σώνει από το επόμενο βήμα που είναι η κατάρρευση.

Βλέπετε ότι τελικά το γέλιο δεν κάνει απλά καλό. Είναι ένα όπλο που η ατομική βόμβα μάλλον δεν μπορεί να το ξεπεράσει.
Είναι το όπλο του φτωχού απέναντι στον πλούσιο του παιδιού απέναντι στο γονιό (μην ξεχνάτε το πόσο πλάκα έχουν τα παιδιά που ακόμα και η μορφή τους από την φύση παραπέμπει σε μάσκα κωμικού).
Ναι η κωμωδία έχει το νεανικό σε όλες τις ηλικίες. Αναφερόμενος στα όπλα σε προηγούμενο άρθρο δεν ξέχασα τυχαία την κωμωδία. Είναι το όπλο που αποδεικνύει ότι είσαι άνθρωπος.
Είναι η Νέμεση που χοροπηδά σαν παιδάκι δίπλα σου.