Δελφικός Ύμνος στον Απόλλωνα

Όλο το πλήθος των ποιητών, κάτοικοι της Αττικής, τραγουδούν την δόξα σου, Θεέ, φημισμένε κιθαρωδέ. γιέ του μεγάλου Δία, πλάι σ’ αυτή την χιονοστεφανωμένη κορυφή, εσύ που αποκαλύπτεις στους θνητούς τους αιωνίους και αλάθητους χρησμούς. 

Τραγουδούν που κατέκτησες τον προφητικό τρίποδα, που φυλαγόταν από άγριο δράκοντα όταν με τα βέλη σου διαπέρασες το κουλουριασμένο τέρας, που αφού σύρριξε τρομακτικά, ξεψύχησε.
Και τραγουδούν πως οι Γαλατικές ορδές, με την ιερόσυλη ασέβειά τους, 
ενώ προσπαθούσαν να περάσουν.
Άφησέ μας να φύγουμε, γιέ, πολεμόχαρε βλαστέ..
Ακούστε με, εσείς που κατέχετε τον βαθύδασο Ελικώνα, αρματωμένες κόρες του μεγαλόπρεπου Διός! 
Πετάξτε να ξεγελάσετε με τα λόγια σας τον αδελφό σας τον χρυσόμαλλο Φοίβο, που στις δίδυμες κορυφές του βράχου του Παρνασσού, 
με την συνοδεία λαμπρών Δελφικών παρθένων ξεκινά για τα κρυστάλλινα ρεύματα της Κασταλίας, διασχίζοντας στο Δελφικό ακρωτήρι την προφητική κορυφή.
Πέρα από την ένδοξη Αττική, έθνος της σπουδαίας πόλεως που χάρι στις προσευχές του Τριτωνίδη πολεμιστή, κατέχει μια λοφοπλαγιά προστατευμένη από κάθε κακό. 
Στους ιερούς βωμούς ο Ήφαιστος αφιερώνει μηρούς ιερών ταύρων. 
Μαύρος καπνός μέσα από τις φλόγες ανεβαίνει προς τον Όλυμπο. 
Το διαπεραστικό θρόϊσμα των λωτών μουρμουρίζει το τραγούδι τους και η χρυσή, γλυκόηχη κιθάρα απαντά στις φωνές των ανθρώπων.

Τον κιθαρίσει κλυτόν παίδα μεγάλου Διός, 
ός αίσι μα παρ’ ακρονιφή τόνδε πάγον
αμβρότων εκ μυχών πάσι θνατοίς προφαίνεις, 
σε κελαδήσομεν, τρίποδα μαντείον ως είλες, εχθρός ών εφρούρει δράκων, 
ός τέοισι βέλεσιν έτρησας αίολον ελικτάν φυάν,
έσθ’ ο θήρ συχνά συρίγμαθ’ ιείς αθώπευθ’ απέπνευς όμως πρών δέ Γαλατάων Άρης…
Κέκλυθ’ Ελικώνα βαθύδενδρον αί λάχετε Διός εριβρόμου θύγατρες ευώλενοι, 
μόλετε,συνόμαιμον ίνα Φοίβον ωιδάεισι μέλψητε χρυσεοκόμαν, 
ός ανά δικόρυνθα Παρνασσίδος ταάσδε πέτερας έδρανα μετά κλυταίεις Δελφίσιν, 
Κασταλίδος ευύδρου νάματ’ επινίσσεται Δελφόν ανά πρωώνα μαντείον εφέπων πάγον. Ανακλυτά μεγαλόπολις Αθίς, 
ευχαίσι φερόπλοιο ναίουσα Τριτωνίδος δάπεδον άθραυστον αγίοις δε βωμοίσιν Άφαιστος αείθει νέων μήρα τάουρων,
ομού δε νιν Άραψ ατμός ές Όλυμπον ανακίδναται λιγύ δέ Λωτός βρέμων αιόλοις μέλεσιν ωδάν κρέκει,
χρυσέα δ’ αυδύθρους κίθαρις ύμνοισιν αναμέλπεται ο δέ θέρων πρόπας εσμός Αθθίδα λαχών.


Οι Δελφικοί Ύμνοι αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα από τα ελάχιστα δείγματα αρχαίας Ελληνικής μουσικής. Πρόκειται για δύο ύμνους αφιερωμένους στον θεό Απόλλωνα που βρίσκονται χαραγμένοι σε μάρμαρο στο Θησαυρό των Αθηναίων. Πιθανή χρονολογία είναι το 138 ή 128 π.χ. και εκδόθηκαν σε βιβλίο το έτος 1893-94.
Ο Παιάνας των Δελφών του έτους 138 π.χ. είναι εξαιρετικό δείγμα εφαρμογής του Τετράχορδου.