Ο Λόγος της Λαχέσεως της κόρης της Ανάγκης. Οι εφήμερες ψυχές ξεκινούν άλλο κύκλο ζωής , δεν επιλέγει ο δαίμων αλλά οι θνητοί επιλέγουν το δαίμονα, ο πρώτος ο οποίος θα επιλέξει θα επιλέξει και τη ζωή της ανάγκης, η αρετή είναι ελεύθερη, κάποιος είτε τη σέβεται είτε όχι, η αιτία είναι του επιλέγοντος ανθρώπου ο θεός είναι αναίτιος.
ΠΛΆΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΊΑ
Θεωρούμε 'παράξενον' και όχι συνάδον με το Ελληνικό πνεύμα αυτό το απόσπασμα της Πλατωνικής Πολιτείας.
Το οποίον αναφέρεται στη δήθεν διαδοχή των ζωών που ανήκουν στον άνθρωπο, με βάση τα έργα τους (Ο Αριδαίος καταδικάζεται ως παράδειγμα κακού ανθρώπου) και μας θυμίζει τη γνωστή χριστιανική εικόνα της τελικής κρίσεως όπου κάποιοι καίγονται και κάποιοι οδεύουν προς τον Παράδεισον.
Οι ενστάσεις μας εκκινούν από τη σύγκριση αυτού του χωρίου με το ελεύθερον Ηρακλείτειον Πύρ το οποίον είναι αειρρέον και αείζωον, οντολογικώς ροή ελευθερίας για κάθε μορφή, πέρα από έργα και ημέρες τα οποία οντολογικώς τίποτε δεν σημαίνουν, ο Άνθρωπος διά του Πυρός Βουλήσεως απολαμβάνει το συμπαντικό του ταξείδι, το Είναι δεν γνωρίζει καλό και κακό, ηθική και ανηθικότητα, κόλαση ή παράδεισο.
Ο Πλάτων περιορίζει το π υ ρ ως ελεύθερη ροή δυνάμεως περιορίζοντας την ανθρώπινη ζωή σε ζωή καλού και κακού, αρετής και μη, ώστε να επιλεγεί η επομένη ζωή πρίν την πορεία πρός τον ουρανό.
Συζητούμε λοιπόν για την εισαγωγή ενός άλλου ανατολίτικου πνεύματος εντός του αρχεγόνου Ελληνικού Λόγου;
Είναι ανήκουστον για τον Έλληνα να φοβείται τη διαδοχή των ζωών, τις οποίες έχει στο νού του ως ένα απολαυστκό ταξείδι ν ο ό ς και ε ί ν α ι.
Όπως ο Ορφέας διαβλέπει το σύμπαν ώς ένα αρμονικό ό λ ο ν διά της μουσικής ενότητας, όπως ο Διόνυσος ενοποιεί το αόρατον και σκοτεινό σύμπαν σε δυνάμεις βούλησης και πορείας καθαρά εσωτερικής, όπως ο Οδυσσέας κινείται πέρα από το καλό και το κακό με όπλο τη βούληση και το ν ό σ τ ο.
Ο Πλάτων εισάγει πνεύμα ανατολής, έννοιες όπως η ανάγκη, η τιμωρητική αρετή, αντιβαίνουν στην αγχιβασίην στη δυνατότητα του ανθρώπου να οδεύσει πρός το Ό λ ο ν το οποίο Παρμενιδείως ήδη έχει μέσα του, ενώνοντας το είναι με το ν ο ε ί ν.
Ο Εμπεδοκλής μέσα από τα ριζώματα και ο Αναξίμαδρος μέσα από το άπειρο συζήτησαν για την οντολογική εσωτερική συνέχεια του ανθρώπου μέσα από την τελεία γ ν ώ σ η των στοιχείων του και μέσα από την αποτύπωσή του ώς εικόνα του α π ε ί ρ ο υ.
Ο υποβιβασμός του ανθρώπου σε δ ο ύ λ ο της ανάγκης, σε υποχείριο κάποιου δαίμονος, η υποδούλωση του ανθρώπου σε κύκλο ζωής, απάδουν του Ε λ λ η ν ι κ ο ύ Λ ό γ ο υ ο οποίος είναι λόγος ο ν τ ο λ ο γ ί α ς, εσωτερικής ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς και συνεχούς πορείας προς το Ε π έ κ ε ι ν α.
Κυρίως ο διαχωρισμός του ανθρώπου από το Όν ως πορεία κοινή και ασυμβίβαστη και ο διαμελισμός του Ό λ ο υ σε καλό και κακό (το πύρ η αρχέγονος βούληση είναι πέρα από αυτά) είναι παράδοξη για την Ελληνική φιλοσοφία.
Μας προξενεί εντύπωση η αναφορά του Ξενοφώντος ότι η ημέρα που έπεσε η Αθήνα μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο ήταν ημέρα ελευθερίας για τους υπολοίπους Έλληνες.
Μήπως τελικά οι Σπαρτιάτες κράτησαν ανόθευτο το Ελληνικό Δωρικό πνεύμα ενάντια σε ανατολικές δοξασίες που τελικά μέσα από το στωϊκό χριστιανισμό το διέλυσαν;
Διότι μέσα στην Ο δ ύ σ σ ε ι α μαθαίνουμε ότι το ανθρώπινο μυαλό τα νικά όλα, όμως ο Πλάτων εδώ υποβιβάζει το μυαλό αυτό σε ανάγκη και σε λοιπά βάσανα.
Ως γνωστόν ο Πλάτων ομού και ο Θουκυδίδης απορρίπτουν κατά κάποιον τρόπο τον Όμηρο. Τον Όμηρο ή τον Έλληνα που κινείται πέρα από την ανάγκη και κάθε σ υ μ π α ν τ ι κ ή σκλαβιά;
Βασίλειος Μακρυπούλιας δρ.Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου