Αριστοτέλης: Ύμνος στην Αρετή

"Ω, Αρετή, αντικείμενο των μόχθων του ανθρώπινου γένους, 
ωραιότατο θήραμα του ανθρώπινου βίου, 
προς χάριν σου, ω παρθένε κι αυτό το θάνατο,
θεωρούν ζηλευτή τύχη οι Έλληνες ...

και τον πιο σκληρό κι αδιάκοπο μόχθο. 
Τόση αγάπη προς σε βάζεις στις καρδιές τους, 
αγάπη αθάνατη κι ανώτερη κι απ’ το χρυσό κι απ’ τους γονείς 
κι απ’ τον ξεκουραστικό ακόμα ύπνο. 
Για σένα, ο υιός του Δία Ηρακλής και τα δίδυμα της Λήδας υπόφεραν μύρια κακά, 
για να σε κατακτήσουν. 
Από έρωτα για σένα, ο Αχιλλέας κι ο Αίαντας κατέβηκαν στον Άδη. 
Για την αγαπημένη σου μορφή το θρέμμα των Αταρνών ο Ερμείας άφησε το φως του ήλιου. 
Γι’ αυτό οι πράξεις είναι άξιες για τραγούδια 
και θα του δώσουν την αθανασία οι Μούσες, 
οι θυγατέρες της Μνημοσύνης, 
χάρη στις οποίες θα λάμψουνε προς τιμή του 
η λαμπρότητα του ξένιου Δία και τα δώρα της πιστής φιλίας."

 «Ἀρετὰ πολύμοχθε γένει βροτείωι,  
θήραμα κάλλιστον βίωι,
σᾶς πέρι, παρθένε, μορφᾶς  
καὶ θανεῖν ζηλωτὸς ἐν Ἑλλάδι πότμος
καὶ πόνους τλῆναι μαλεροὺς ἀκάμαντας·
τοῖον ἐπὶ φρένα βάλλεις  
καρπὸν ἰσαθάνατον χρυσοῦ τε κρείσσω
καὶ γονέων μαλακαυγήτοιό θ᾽ ὕπνου.
σεῦ δ᾽ ἕνεκεν ὁ δῖος   Ἡρακλῆς Λήδας τε κοῦροι
πόλλ᾽ ἀνέτλασαν ἐν ἔργοις
σὰν ἀγρεύοντες δύναμιν.
σοῖς τε πόθοις Ἀχιλεὺς Αἴας τ᾽ Ἀίδαο δόμους ἦλθον·
σᾶς δ᾽ ἕνεκεν φιλίου μορφᾶς Ἀταρνέος  
ἔντροφος ἀελίου χήρωσεν αὐγάς.
τοιγὰρ ἀοίδιμος ἔργοις, 
ἀθάνατόν τέ μιν αὐξήσουσι Μοῦσαι,
Μναμοσύνας θύγατρες, Διὸς
ξενίου σέβας αὔξουσαι φιλίας τε γέρας βεβαίου».